H συγκλονιστική ιστορία του ανθρώπου που έκοψε μόνος του την σκωληκοειδή του απόφυση

Καθώς μπήκε ο πολικός χειμώνας, ο 27χρονος Leonid Rogozov άρχισε να νιώθει κουρασμένος, αδύναμος και είχε ναυτία. Αργότερα, ένας δυνατός πόνος αναπτύχθηκε στη δεξιά πλευρά της κοιλιάς του.

«Όντας χειρουργός, δεν είχε καμία δυσκολία στη διάγνωση της οξείας σκωληκοειδίτιδας», λέει ο γιος του, Vladislav. «Ήταν μια κατάσταση που είχε χειρουργήσει πολλές φορές, και στον πολιτισμένο κόσμο είναι μια εγχείρηση ρουτίνας. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν στον πολιτισμένο κόσμο - αντίθετα βρισκόταν στη μέση μιας πολικής ερημιάς.»

Ο Rogozov ήταν μέρος της έκτης σοβιετικής αποστολής στην Ανταρκτική - μια ομάδα 12 ατόμων είχε σταλεί για να χτίσει μια νέα βάση στην Όαση Schirmacher. Ο σταθμός Novolazarevskaya ήταν σε λειτουργία στα μέσα Φεβρουαρίου 1961, και με την ολοκλήρωση της αποστολής τους, η ομάδα εγκαταστάθηκε για να δει τους εχθρικούς χειμερινούς μήνες.

Αλλά μέχρι τα τέλη Απριλίου, η ζωή του Rogozov βρισκόταν σε κίνδυνο και δεν είχε καμία ελπίδα για εξωτερική βοήθεια. Το ταξίδι από τη Ρωσία στην Ανταρκτική είχε διαρκέσει 36 ημέρες δια θαλάσσης και το πλοίο δεν θα επέστρεφε για άλλον έναν χρόνο. Η πτήση ήταν αδύνατη λόγω του χιονιού και της χιονοθύελλας.

«Ήρθε αντιμέτωπος με μια πολύ δύσκολη κατάσταση ζωής και θανάτου», λέει ο Vladislav. «Μπορούσε να περιμένει την βοήθεια ή να προσπαθήσει να χειρουργήσει τον εαυτό του».

Δεν ήταν εύκολη επιλογή. Ο Rogozov ήξερε ότι η σκωληκοειδής απόφυση του θα μπορούσε να σκάσει και αν αυτό συνέβαινε, θα τον σκότωνε σχεδόν σίγουρα - και ενώ εξέταζε τις επιλογές του, τα συμπτώματά του επιδεινώθηκαν.

«Έπρεπε να ανοίξει μόνος του την κοιλιά του για να βγάλει τα έντερα του», λέει ο Vladislav. «Δεν ήξερε αν αυτό ήταν ανθρωπίνως δυνατό».

Επιπλέον, αυτός ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος, με την Ανατολή και τη Δύση να ανταγωνίζονται σε πυρηνικές, διαστημικές και πολικές αποστολές - το βάρος των οποίων βαρύνει τόσο τα έθνη όσο και τα άτομα.

Ο διοικητής που ήταν υπεύθυνος για τη βάση Novolazarevskaya έπρεπε να πάρει την ευλογία της Μόσχας για να προχωρήσει η επιχείρηση. «Αν ο πατέρας μου αποτύγχανε και πέθαινε, σίγουρα θα έβαζε ένα σκληρό πρόσωπο αρνητικής δημοσιότητας στο σοβιετικό πρόγραμμα της Ανταρκτικής», λέει ο Vladislav.

Ο Rogozov πήρε την απόφασή του - θα έκανε αυτο-σκωληκοειδεκτομή αντί να πεθάνει χωρίς να κάνει τίποτα.

«Δεν κοιμήθηκα καθόλου χθες το βράδυ. Πονάει σαν διάβολος! Μια χιονοθύελλα χτυπάει την ψυχή μου, κλαίω σαν 100 τσακάλια», έγραψε στο ημερολόγιό του.

«Ακόμα δεν υπάρχουν εμφανή συμπτώματα ότι η διάτρηση είναι επικείμενη, αλλά ένα καταπιεστικό αίσθημα κρέμεται από πάνω μου… Αυτό είναι… Πρέπει να σκεφτώ τη μόνη δυνατή διέξοδο - να εγχειρίσω τον εαυτό μου… Είναι σχεδόν αδύνατο… αλλά δεν μπορώ απλά να σταυρωσω τα χέρια μου και να πεθάνω».

Ο Rogozov εκπόνησε ένα λεπτομερές σχέδιο για το πώς θα εξελισσόταν η επιχείρηση και ανέθεσε στους συναδέλφους του συγκεκριμένους ρόλους και καθήκοντα.

Διόρισε δύο βασικούς βοηθούς για να του δώσουν όργανα, να τοποθετήσουν τη λάμπα και να κρατήσουν έναν καθρέφτη - σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει την αντανάκλαση για να δει τι έκανε. Στο δωμάτιο ήταν και ο διευθυντής του σταθμού, σε περίπτωση που κάποιος από τους άλλους λιποθυμούσε.

«Ήταν τόσο συστηματικός που τους έδωσε οδηγίες τι να κάνουν αν έχανε τις αισθήσεις του - πώς να του κάνουν ένεση αδρεναλίνης και να κάνουν τεχνητό αερισμό», λέει ο Vladislav. «Δεν νομίζω ότι η προετοιμασία του θα μπορούσε να ήταν καλύτερη».

Δεν υπήρχε θέμα γενικής αναισθησίας. Μπόρεσε να χορηγήσει τοπικό αναισθητικό στο κοιλιακό του τοίχωμα, αλλά μόλις το έκοβε, η αφαίρεση της σκωληκοειδούς απόφυσης θα έπρεπε να γίνει χωρίς περαιτέρω ανακούφιση από τον πόνο, προκειμένου να παραμείνει το κεφάλι του όσο πιο καθαρό γίνεται.

«Φτωχοί βοηθοί μου! Την τελευταία στιγμή τους κοίταξα. Στέκονταν εκεί με τα χειρουργικά λευκά τους, πιο λευκά από τους ίδιους τους λευκούς», έγραψε αργότερα ο Rogozov. «Φοβήθηκα κι εγώ. Αλλά όταν σήκωσα τη βελόνα με τη νοβοκαΐνη και έκανα στον εαυτό μου την πρώτη ένεση, κατά κάποιο τρόπο πέρασα αυτόματα σε λειτουργία εκτάκτου ανάγκης και από εκείνο το σημείο και μετά δεν παρατήρησα τίποτα άλλο.»

Ο Rogozov σκόπευε να χρησιμοποιήσει έναν καθρέφτη για να τον βοηθήσει να λειτουργήσει, αλλά βρήκε ανεστραμμένη όψη του υπερβολικά εμπόδιο, έτσι κατέληξε να εργάζεται με την αφή, χωρίς γάντια.

Καθώς έφτασε στο τελευταίο και πιο δύσκολο μέρος της επέμβασης, κόντεψε να χάσει τις αισθήσεις του. Άρχισε να φοβάται ότι θα αποτύχει στο τελευταίο εμπόδιο.

«Η αιμορραγία είναι αρκετά βαριά, αλλά παίρνω τον χρόνο μου... Ανοίγοντας το περιτόναιο, τραυμάτισα το τυφλό έντερο και έπρεπε να το ράψω», έγραψε ο Ρογκόζοφ. «Αδυνατώ, το κεφάλι μου αρχίζει να γυρίζει. Κάθε τέσσερα με πέντε λεπτά ξεκουράζομαι για 20 - 25 δευτερόλεπτα.»

«Επιτέλους, εδώ είναι, το καταραμένο πράγμα! Με τρόμο παρατηρώ τον σκοτεινό λεκέ στη βάση του. Αυτό σημαίνει ότι μόλις μια μέρα ακόμα και θα είχε σκάσει... Η καρδιά μου ανασηκώθηκε και επιβραδύνθηκε αισθητά, τα χέρια μου ένιωθα σαν καουτσούκ. Το μόνο που έμεινε ήταν η αφαίρεση της σκωληκοειδούς απόφυσης».

Κι όμως τα κατάφερε. Μετά από σχεδόν δύο ώρες είχε ολοκληρώσει την επέμβαση, μέχρι την τελική βελονιά.

Στη συνέχεια, προτού αφήσει τον εαυτό του να ξεκουραστεί, έδωσε οδηγίες στους βοηθούς του πώς να πλένουν τα χειρουργικά εργαλεία και μόνο όταν το δωμάτιο ήταν καθαρό και τακτοποιημένο, ο Rogozov πήρε μερικά αντιβιοτικά και υπνωτικά δισκία.

Ήταν ένα συγκλονιστικό επίτευγμα. Ο Rogozov επέστρεψε στις κανονικές του υποχρεώσεις μόλις δύο εβδομάδες αργότερα.

Έπρεπε όμως να υπάρξει μια ακόμη ανατροπή σε αυτή την εξαιρετική ιστορία. Ένα ξόρκι εξαιρετικά κακών καιρικών συνθηκών και πυκνού θαλάσσιου πάγου σήμαινε ότι το πλοίο που επρόκειτο να τους παραλάβει τον Απρίλιο του 1962 δεν μπορούσε να πλησιάσει αρκετά και η ομάδα πίστευε ότι θα έπρεπε να περάσουν άλλον έναν χρόνο στην Ανταρκτική.

Ως χειρουργός, ο Rogozov ανησυχούσε να χάσει την επαφή με τον ιατρικό κόσμο και σε προσωπικό επίπεδο είχε παγιδευτεί στο μέρος όπου είχε την πιο τρομερή εμπειρία της ζωής του.

Στο ημερολόγιό του έγραφε: «Όλο και πιο συχνά κύματα θαμπής ασθένειας και μίσους αυτής της καταραμένης Ανταρκτικής με κατακλύζουν. Πόσο περίεργο φαίνεται ότι συμφώνησα να πάω σε αυτήν την αποστολή. Όλος ο εξωτισμός της Ανταρκτικής εξαντλήθηκε μέσα σε ένα μήνα και σε αντάλλαγμα χάνω δύο χρόνια από τη ζωή μου. Η κλινική μου, που αγαπώ περισσότερο από κάθε κοσμική απόλαυση, φαίνεται τόσο μακριά από εδώ όσο ο Άρης».

Ο Rogozov τιμήθηκε με το παράσημο του Κόκκινου Λάβαρου της Εργασίας που τιμά μεγάλες πράξεις και υπηρεσίες προς το σοβιετικό κράτος και την κοινωνία. Η γενναιότητα του θεωρήθηκε σύμβολο για τον υπόλοιπο κόσμο:

Ο Rogozov, ωστόσο, απέφυγε τη δημοσιότητα. Την επόμενη μέρα μετά την επιστροφή του στο σπίτι επέστρεψε στο νοσοκομείο του και συνέχισε την καριέρα του.

Οι σκωληκοειδεκτομές είναι πλέον υποχρεωτικές για εξερευνητές της Ανταρκτικής από πολλές χώρες όπως η Αυστραλία. Και κάποιοι στο ιατρικό επάγγελμα έχουν προτείνει η διαδικασία να δοθεί σε όλους τους μελλοντικούς αστροναύτες που εγκαταλείπουν τη Γη για να σχηματίσουν μια αποικία στον Άρη ή τη Σελήνη.

Κοιτάζοντας πίσω στην κληρονομιά του πατέρα του, ο Vladislav πιστεύει ότι είναι μια κληρονομιά έμπνευσης. «Αν βρεθείτε σε μια φαινομενικά απελπιστική κατάσταση όταν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον σας. Ακόμα κι αν βρίσκεστε στη μέση του πιο εχθρικού περιβάλλοντος, μην τα παρατάτε. Πιστέψτε στον εαυτό σας και παλέψτε, παλέψτε για τη ζωή.»