Μια προσγείωση τόσο δύσκολη, που μόνο 50 πιλότοι μπορούν να την επιχειρήσουν

Το Πάρο είναι αεροδρόμιο κατηγορίας C, που σημαίνει ότι οι πιλότοι πρέπει να έχουν ειδική εκπαίδευση για να πετάξουν εκεί – μόλις 50 είναι αυτοί που έχουν την απαιτούμενη άδεια. Πρέπει να πραγματοποιούν οι ίδιοι την προσγείωση με το χέρι, χωρίς ραντάρ. Είναι ζωτικής σημασίας γι’ αυτούς να γνωρίζουν το τοπίο γύρω από το αεροδρόμιο – αν ξεφύγουν έστω και για λίγα χιλιοστά, μπορεί να προσγειωθούν πάνω στο σπίτι κάποιου.

«Είναι δύσκολο, αλλά όχι επικίνδυνο», λέει στο CNNi ο σμηναγός Chimi Dorji, ο οποίος εργάζεται στην κρατική αεροπορική εταιρεία του Μπουτάν, Druk Air εδώ και 25 χρόνια. «Αποτελεί πρόκληση για την ικανότητα του πιλότου, αλλά δεν είναι επικίνδυνο, γιατί αν ήταν επικίνδυνο, δεν θα πετούσα».

Το Μπουτάν, ένα βασίλειο των Ιμαλαΐων με περίπου 800.000 κατοίκους το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στην Κίνα και την Ινδία, αποτελείται κατά περισσότερο από 97% από βουνά. Η πρωτεύουσά του, Τιμπού, βρίσκεται στα 2.350 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το Πάρο είναι ελαφρώς χαμηλότερα, στα 2.250 μέτρα.

«Σε μεγαλύτερα υψόμετρα, ο αέρας είναι πιο αραιός, οπότε το αεροσκάφος πρέπει ουσιαστικά να πετάξει πιο γρήγορα», εξηγεί ο Dorji. «Η πραγματική ταχύτητα του αέρα θα είναι η ίδια, αλλά η ταχύτητά σας σε σχέση με το έδαφος είναι πολύ μεγαλύτερη».

Η επόμενη μεταβλητή που πρέπει να λάβει υπόψη ο πιλότος είναι ο καιρός. Για να πετάξει κανείς προς το Πάρο πρέπει να ξυπνήσει πολύ πρωί, καθώς οι υπάλληλοι του αεροδρομίου προτιμούν όλα τα αεροπλάνα να προσγειώνονται πριν από το μεσημέρι, λόγω των ισχυρών ανέμων.

Στην απογείωση αυτό δεν παίζει τον ίδιο ρόλο, γι’ αυτό και υπάρχουν απογευματινές ώρες αναχώρησης. Όχι όμως και νυχτερινές, λόγω της έλλειψης ραντάρ.

Πτήσεις στην περίοδο των μουσώνων

Κατά την περίοδο των μουσώνων, που συνήθως είναι μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου, δεν είναι ασυνήθιστες οι καταιγίδες με χαλάζι που μπορεί να φτάσει σε μέγεθος ένα μπαλάκι του γκολφ.

«Οι μουσώνες έρχονται από τον Κόλπο της Βεγγάλης», λέει ο Dorji. «Έχουμε αυτούς τους βορειοδυτικούς, βορειοανατολικούς ανέμους που έρχονται από την άλλη πλευρά της Κίνας. Και έχουμε αυτές τις περιόδους όπου βρέχει για μέρες».

Μέρος της εκπαίδευσης ενός πιλότου, όπως λέει, δεν είναι μόνο να ξέρει πώς να πετάξει. Είναι να ξέρει πότε να μην πετάξει και να μπορεί να αποφασίσει πότε δεν είναι ασφαλής η ώρα για απογείωση.

Ο τελευταίος παράγοντας του επιπέδου δυσκολίας του Πάρο είναι το ορεινό έδαφος που περιβάλλει το αεροδρόμιο. Ο διάδρομος προσγείωσης έχει μήκος μόλις 2.265 μέτρα και πλαισιώνεται από δύο ψηλά βουνά. Ως αποτέλεσμα, οι πιλότοι μπορούν να δουν τον διάδρομο από τον αέρα μόνο όταν πρόκειται να προσγειωθούν σε αυτόν.

Με πληροφορίες από: This airport landing is so challenging only 50 pilots are qualified to do it by Lilit Marcus, CNN