Ο σκηνοθέτης που απέρριψε ένα αριστούργημα των Pink Floyd

Παρά τη μεγάλη μουσική που έχει έρθει και παρέλθει στο ροκ, το σινεμά δεν ήταν ποτέ το ιδανικό μέσο για τις μπάντες. Παρόλο που οι καλλιτέχνες μπορούσαν να συνεργαστούν με τις δύο όψεις του βινυλίου, η εμφάνιση τους σε μέρη όπως το MTV διεύρυνε τους ορίζοντες τους και το τι θα μπορούσε να γίνει όταν βάζαμε ένα οπτικό στοιχείο στο τραγούδι. Ενώ οι Pink Floyd σκόπευαν να επεκτείνουν το οπτικό τους στυλ όποτε ανέβαιναν στη σκηνή, σε έναν πολύ καταξιωμένο σκηνοθέτη δεν άρεσε να συνεργάζεται με τους γίγαντες της μουσικής βιομηχανίας.

Πριν το συγκρότημα γίνει ο θρύλος της progressive rock, είχαν ήδη αρχίσει να παίζουν με την ιδέα του πως θα μπορούσαν να επεκτείνουν κι άλλο τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Γεννημένοι από το ψυχεδελικό κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του 1960, πολλές από τις συναυλίες τους στα κλαμπ αποτελούνταν από διάφορα φώτα που αναβοσβήνουν με σκοπό να προσομοιώσουν τον ήχο τους, παίζοντας το είδος του διαστημικού ροκ που είχε οραματιστεί ο Syd Barret.

Όταν ο Roget Waters ανέλαβε ηγέτης του συγκροτήματος, αφού ο Barret άρχισε να χάνει τη μάχη με την ψυχική του υγεία, η προσέγγισή τους στη ζωντανή εμφάνιση άρχισε επίσης να αλλάζει. Παρόλο που έψαχναν να βρουν τον ήχο που ήθελαν σε άλμπουμ όπως το A Saucerful of Secrets, δάνεισαν επίσης τις ικανότητές τους σε διάφορα soundtrack ταινιών, συμβάλλοντας στην ψυχεδελική ταινία More στα τέλη της δεκαετίας του '60.

Παρόλο που η πρώτη τους προσπάθεια για soundtrack περιείχε κομμάτια ορόσημο όπως το «The Nile Song», η επόμενη επιλογή τους για να γράψουν μουσική για ταινία δεν θα ήταν τόσο επιτυχημένη. Όταν εργαζόταν με τον σκηνοθέτη Michelangelo Antonioni για την ταινία Zabriskie Point, το συγκρότημα έπρεπε να γράψει κομμάτια που αντανακλούσαν το είδος της βίας στην οθόνη.

Ενώ ο Waters συνέχιζε με το soundtrack, υποστήριξε ότι ο Antonioni δεν ενδιαφερόταν τόσο για να πάρει πρωτότυπες συνθέσεις από το συγκρότημα, λέγοντας στην Classic Albums: «Νομίζω ότι ήθελε πραγματικά το «Careful With That Axe, Eugene». Παρόλο που το καθαρός χάος που συνέβαινε στα live του γκρουπ ταίριαζε καλά στο θέμα, ο Richard Wright είχε δημιουργήσει ένα εξίσου συγκινητικό κομμάτι βασισμένο σε μια σειρά συγχορδίες.

Αντιπαραθέτοντας τα πλάνα της βίας στην ταινία με πολύ απαλές νότες πιάνου, το τραγούδι θα ονομαζόταν «The Violent Sequence», πριν το απορρίψει ο Antonioni. Όταν ρωτήθηκε γιατί ο σκηνοθέτης το απέρριψε, ο Waters θυμήθηκε τον σκηνοθέτη να λέει ότι ο ήχος δεν ταίριαζε στο θέμα, εξηγώντας: «Είπε: «Είναι όμορφο, αλλά είναι πολύ λυπηρό. Με κάνει να σκέφτομαι την εκκλησία. Δεν ταιριάζει». Στην συνέχεια οι Floyd του πρότειναν να πάρει το κομμάτι «Us and Τhem» από το Dark Side Of The Moon, κομμάτι που και πάλι ο σκηνοθέτης απέρριψε.

Αυτή δεν θα ήταν η τελευταία φορά που οι Pink Floyd πειραματίστηκαν με κινηματογραφικές ταινίες, αν και δημιούργησαν μια ολόκληρη ταινία για να αφηγηθεί την ιστορία του The Wall χρόνια αργότερα. Παρόλο που το «Us and Them» μπορεί να μην λειτούργησε στο μυαλό του Antonioni, παραμένει στην καρδιά μας ως ένα μουσικό αριστούργημα.