Σακελλαροπούλου: Η κοινωνία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί απέναντι στα άτομα με άνοια

«Όλοι γνωρίζουμε πόσο οδυνηρή για τους πάσχοντες, αλλά και για τους οικείους τους, είναι μια πάθηση όπως το Αλτσχάιμερ. Πόσο δύσκολα βιώνουν την καθημερινότητά τους τα άτομα με άνοια και πόσο εξουθενωτική ψυχικά και σωματικά μπορεί να γίνει η φροντίδα τους. Ξέρουμε πόσο μόνος και αποπροσανατολισμένος αισθάνεται ο ασθενής όταν αδυνατεί να εκφραστεί, να εκτελέσει στοιχειώδεις λειτουργίες, να αναγνωρίσει ακόμη και τον εαυτό του -και πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι το έργο εκείνων που φροντίζουν έναν τέτοιο ασθενή» επισήμανε η κ. Σακελλαροπούλου.

Για το λόγο αυτό χαρακτήρισε ύψιστης σημασίας την προσπάθεια που καταβάλλεται από την Εταιρεία Αλτσχάιμερ Αθηνών για τη στήριξη των πασχόντων, με τη δημιουργία των μονάδων ημερήσιας θεραπευτικής φροντίδας, των Κέντρων Ημέρας· για την εκπαίδευση και ψυχολογική υποστήριξη των φροντιστών των ατόμων με άνοια· και κυρίως για την βοήθεια στο πλαίσιο του σπιτιού, που προσφέρει το πρόγραμμα «Φροντίδα στο σπίτι».

Παράλληλα, υπογράμμισε ότι «οι φροντιστές των ατόμων με άνοια έχουν να αντιμετωπίσουν μακρύ και δύσκολο δρόμο στο έργο τους, ένα έργο», που όπως είπε, «θα το χαρακτήριζα σισύφειο, αν δεν με απέτρεπε η πνοή ελπίδας και αισιοδοξίας που διαπερνά τις πρωτοβουλίες της Εταιρείας Αλτσχάιμερ».

Χαιρέτισε, επίσης, ένθερμα την πρωτοβουλία της Εταιρείας να οργανώσει αυτή τη διαδικτυακή συζήτηση μεταξύ φροντιστών ατόμων με άνοια και εξειδικευμένων επαγγελματιών υγείας, και την συνεχάρη για το πολυδιάστατο έργο της, τη μέριμνα για τους ασθενείς και τους οικείους τους και την ανθρωπιά που χαρακτηρίζει τις δραστηριότητές της.

Καταλήγοντας, επισήμανε ότι «η ενημέρωση, η συνεχής στήριξη των πασχόντων, η ψυχοκοινωνική ενίσχυση του φροντιστή και η βοήθεια που του παρέχεται στη διαχείριση κρίσεων, αλλά και η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας μας μπροστά σε ένα πρόβλημα που βαίνει οξυνόμενο τα τελευταία χρόνια, είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η νόσος και οι επιπτώσεις της στο οικογενειακό περιβάλλον, σε μια περίοδο που η πανδημία καθιστά ακόμη πιο επαχθείς τις συνθήκες συνύπαρξης των ασθενών με τους οικείους τους».