Κατερίνα Μποφίλιου: Από την εγκεφαλική παράλυση, απόφοιτη της Ιατρικής Σχολής Αθηνών

Η Κατερίνα γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση, περιγεννητική υποξία τοκετού και στη συνέχεια ισχαιμικό επεισόδιο. Το 2025 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ιατρική Σχολή Αθηνών.

«Είμαι η Γεωργία Παντούνα, μητέρα της Μποφίλιου Αικατερίνης…» λέει η μητέρα, συστήνοντας πρώτα την κόρη της. «Είμαι η Μποφίλιου Αικατερίνη, τελειόφοιτη της Ιατρικής Σχολής Αθηνών» συμπληρώνει εκείνη. Δύο απλές φράσεις, πίσω από τις οποίες κρύβεται ένας καθημερινός αγώνας.

Δείτε στο CNN Greece όλα όσα μας είπαν για τις δύσκολες στιγμές που ανήκουν στο παρελθόν, αλλά και για την δικαίωση που αισθάνονται για όσα έχουν καταφέρει οι δυο τους.

Η μέρα που χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια τους και ξαναχτίστηκε από την αρχή

Η γέννηση της Κατερίνας ήταν για τη Γεωργία η πιο χαρούμενη, αλλά και η πιο δύσκολη μέρα της ζωής της. Λίγο μετά από αυτήν, οι γιατροί της ανακοίνωσαν ότι το παιδί της πάσχει από εγκεφαλική παράλυση. «Εκεί έχασα τη γη από τα πόδια μου» θυμάται. Της είπαν πως η κόρη της «δεν θα περπατήσει, δεν θα μιλήσει, δεν θα βλέπει, δεν θα μεγαλώσει το κεφάλι της». Όταν ρώτησε «τι θα κάνει;», η απάντηση ήταν σχεδόν κυνική: «Απλά τίποτα… λυπούμαστε πολύ».

Το σοκ ήταν μεγάλο, ειδικά για μια γυναίκα που δεν είχε έρθει ποτέ σε επαφή με την αναπηρία. Όμως μέσα στην απόγνωση πήρε μια απόφαση: «Δεν θα αφήσω κανέναν να βάλει όρια στο τι μπορεί να κάνει το παιδί μου». Γύρισε σπίτι, έκλαψε, αλλά πολύ γρήγορα είπε στον εαυτό της ότι με το κλάμα δεν θα αλλάξει τίποτα. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε να οργανώνει τη ζωή της κόρης της γύρω από έναν και μόνο στόχο: Να της δώσει όλες τις δυνατότητες που μπορεί να έχει.

Ο αγώνας μέχρι το αμφιθέατρο

Τα πρώτα χρόνια ήταν ένας αγώνας επιβίωσης. Η Κατερίνα δεν είχε θηλαστική ικανότητα, ούτε κατάποση. «Στην αρχή την τάιζα με σταγονόμετρο…» περιγράφει η Γεωργία. Αργότερα άνοιξε μια τρύπα στο μπιμπερό και πίεζε με τα δάχτυλα για να φτάνει το γάλα στο στόμα της. Για περίπου δύο χρόνια, η σίτισή της γινόταν κυριολεκτικά στα δάχτυλα της μητέρας της.

Παράλληλα, ξεκίνησε μια αλυσίδα θεραπειών: Λογοθεραπείες, φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, κολύμβηση, ιππασία. «Ένα πρόγραμμα γεμάτο, εξαντλητικό και για εκείνη και για μένα, αλλά όλα τα κάναμε με χαμόγελο και αγάπη» λέει. Κάθε λίγα χρόνια άλλαζαν θεραπευτές, για να έχουν νέα ερεθίσματα. Η Γεωργία, με σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων, αποφασίζει να κάνει μεταπτυχιακό στην εκπαίδευση για να καταλάβει καλύτερα πώς να στηρίξει το παιδί της και πώς να διαλέξει τους σωστούς ειδικούς.

Σιγά-σιγά, η Κατερίνα κατακτούσε πράγματα που σε άλλα παιδιά είναι αυτονόητα. Από το να τρώει, να μασάει και να δίνει φιλί, μέχρι να κρατά ένα ποτήρι χωρίς να της φεύγει από την υπερτονία. «Για να είναι κινητικά αυτή που βλέπουμε σήμερα, δαπανήθηκε πάρα πολύς χρόνος» λέει η μητέρα της. Αλλά σήμερα μπορεί να πει με περηφάνεια: «Είναι ένα παιδί ανεξάρτητο… μπορεί να λουστεί, να ντυθεί, να δέσει τα κορδόνια της μόνη της».

«Όταν σου λένε “δεν μπορείς”, να λες “κοίτα να μαθαίνεις”»

Η Γεωργία κατάλαβε νωρίς ότι η κόρη της είχε έναν χαρακτήρα που δεν παραδινόταν. «Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό της η λέξη “δεν μπορώ”» λέει. Πεισματάρα, εργατική, έξυπνη, η Κατερίνα πάλευε για κάθε μικρή πρόοδο. Κι όταν απογοητευόταν, η μητέρα της τής θύμιζε τι δεν μπορούσε να κάνει πέρσι και το κάνει φέτος.

Κάποια στιγμή, βρήκε έναν πίνακα με τη φράση: «Όταν κάποιος σου λέει ‘δεν μπορείς’, να του λες ‘κοίτα να μαθαίνεις’». Τον έβαλε πάνω από το γραφείο της Κατερίνας και της είπε: «Κάθε φορά που θα νιώθεις απογοήτευση, θα τον κοιτάς και θα θυμάσαι όλα αυτά που έχεις πετύχει». Το μήνυμα έγινε στάση ζωής.

Από παιδί-ασθενής σε γιατρό που θέλει να θεραπεύει

Όταν η Κατερίνα είπε στη μητέρα της «μαμά, θέλω να γίνω γιατρός… να βοηθήσω αδύναμα παιδιά, όπως ήμουν κι εγώ», η Γεωργία σκέφτηκε δύο πράγματα: Ότι το παιδί της θέλει να απαλύνει τον πόνο άλλων ανθρώπων, και ότι «μπορεί –και γιατί όχι;». Ακολούθησε μια ακόμη δύσκολη διαδρομή: Προετοιμασία για πανελλήνιες, καθηγητές, άγχος.

Τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα, η Γεωργία την πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας. «Γιατί κλαις;» τη ρώτησε η Κατερίνα. «Πέρασες» της απάντησε. «Ένας αγώνας ετών βρήκε τη δικαίωσή του» λέει σήμερα. Το ίδιο συνέβη και στην ορκωμοσία: μάνα και κόρη αγκαλιά, να κλαίνε από χαρά. «Μαμά, τα κατάφερα» της είπε.

Σήμερα, η Κατερίνα ετοιμάζεται να ξεκινήσει ειδικότητα στην ενδοκρινολογία. «Σε όποιο νοσοκομείο κι αν πάει, οι συνάδελφοί της την έχουν αγκαλιάσει» λέει η μητέρα της. Έχει μια σχέση με έναν άνθρωπο που την αγαπά και τη στηρίζει, μια καθημερινότητα που η Γεωργία περιγράφει ως «φυσιολογική». «Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γιατί δικαιώθηκε όλος αυτός ο αγώνας, ο κόπος, τα όνειρα…».

«Το παιδί σου δεν είναι η δυσκολία, είναι το θαύμα σου»

Αν έπρεπε να μιλήσει σε νέους γονείς που μόλις έμαθαν ότι το παιδί τους έχει μια σοβαρή αναπηρία, η Γεωργία θα τους έλεγε: «Το παιδί σας είναι το θαύμα σας… με πολλή δουλειά, πίστη, αγάπη και αφοσίωση, να πιστέψετε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα». Αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω, θα έκανε τα ίδια –μόνο με λιγότερο φόβο στην αρχή.

Η Κατερίνα, από την πλευρά της, κοιτάζει τη μητέρα της και λέει: «Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ήρωά μου, στο πρότυπό μου, τη μαμάκα μου… Δεν υπάρχουν λόγια να την ευχαριστήσω».

Η ιστορία τους είναι στα Πρόσωπα του 2025 γιατί δείχνει, με τον πιο χειροπιαστό τρόπο, ότι καμία πρόγνωση και κανένα «δεν μπορείς» δεν είναι πιο ισχυρό από την αγάπη που επιμένει και τη δουλειά που δεν σταματά.

Δείτε εδώ το αφιέρωμα του CNN Greece στα Πρόσωπα 2025

• Content Director | Σοφία Μαυραντζά • Head of Multimedia & Σκηνοθέτης | Σεραφείμ Ντούσιας • Αρχισυνταξία | Ιωάννα Κατσίμπα • Head of Design | Κωντσαντίνα Ιωάννου • Οπερατέρ | Στάθης Κεφάλας, Nicholas Cornford, Δημήτρης Παρασκευόπουλος, Γιώργος Αποστολόπουλος • Μοντάζ | Νίκη Μαλλιωτάκη, Σταύρος Λογοθέτης • Motion Graphics Designer | Σταύρος Σιδέρης • Φωτογραφίες | Λευτέρης Παρτσάλης • Οργάνωση Παραγωγής | Γιώργος Χατζής • Project Manager | Δέσποινα Γαβριήλ