Πυρκαγιά Αν. Αττικής: Η εύκολη κριτική και αυτό που δεν θα ξεχάσουμε…

Και τουλάχιστον το σπορ αυτό, είναι πολύ σύνηθες για τους Έλληνες και την κουλτούρα μας. Κριτική αδιακρίτως προς όλους και όλα, κριτική για την κριτική και φυσικά ποτέ κριτική για τον εαυτό μας και σε ποια σημεία λαθέψαμε!

Όμως αυτή τη φορά, θα ήθελα (φαντάζομαι και όλοι οι Έλληνες) την κριτική να την ασκήσουν οι ίδιοι οι κυβερνώντες και να βγουν να το φωνάξουν κατάμουτρα. Να φωνάξουν (με μπέσα) ενώπιον όλων των Ελλήνων, για τα λάθη που έκαναν και για όσες δράσεις δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν, προκειμένου από τη Μάνδρα μέχρι το Μάτι να μην θρηνήσουμε δεκάδες νεκρούς. Και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης.

Εάν από τις δραματικές πυρκαγιές του 2007 στη Ζαχάρω μέχρι τις πλημμύρες στη Μάνδρα τον Νοέμβριο του 2017 η απόσταση είναι δέκα χρόνια (με χιλιάδες υποσχέσεις και κροκοδείλια δάκρυα), τότε η απόσταση από τη Μάνδρα μέχρι τις πυρκαγιές της Δευτέρας στο Μάτι, το Ν. Βουτζά και τη Ν. Μάκρη, είναι ένα τσιγάρο δρόμος…

Αυτός ο δρόμος όμως είναι αδιάβατος και γεμάτος πόνο και θύμησες. Γράφεται ήδη από παντού, ότι κανείς Έλληνας δεν πρέπει να ξεχάσει τους νεκρούς, και την βιβλική καταστροφή. Όμως δυστυχώς θα ξεχάσουμε και πάλι, νομοτελειακά. Γιατί έχουμε και κοντή μνήμη μέσα σε όλα τα άλλα.

Τι δεν θα ξεχάσουμε; Ίσως, εάν για μία και μοναδική φορά, οι κυβερνώντες μας και η γενικότερη εξουσία (βλέπε Περιφέρεια κλπ) κάνουν κριτική απέναντι στον εαυτό τους, με μεταμέλεια και αληθινά δάκρυα!

Και όταν μιλάμε για πολιτική ευθύνη η λέξη αυτή δεν είναι κάτι αόριστο αλλά αντίθετα πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένο και στοχευμένο!

Η πολιτική ευθύνη πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένη στρατηγική, δράσεις οργανωμένο σχέδιο πρωτίστως και δευτερευόντως από παραιτήσεις. Οι τελευταίες φυσικά έχουν ξεχωριστή σημασία καθώς σώζουν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια αυτών που τις ανακοινώνουν!