Μήπως ήρθε η ώρα να επιστρέψουν οι κ.κ. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς;

Όχι κατ’ ανάγκη οι ίδιοι και ούτε με την ίδια συχνότητα… Το ερώτημα είναι ρητορικό.

Μήπως όμως πρέπει να ξεκινήσει πάλι η τακτική ενημέρωση για να επανέλθει η εγρήγορση στον πληθυσμό, μεγάλο μέρος του οποίου -αναμενόμενα ίσως- έχει ξεχάσει την ύπαρξη του κορωνοϊού;

Δεν είναι μόνο το άνοιγμα των συνόρων και η έλευση τουριστών από το εξωτερικό. Αυτή είναι η μία πτυχή του νομίσματος.

Είμαστε και εμείς εδώ, οι κάτοικοι της χώρας. Τα μέτρα προστασίας που έχουν εξαγγελθεί ισχύουν πλέον στα χαρτιά. Ο έλεγχος της εφαρμογής τους εξάλλου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μια βόλτα στις αθηναϊκές πλατείες, στους δρόμους αρκεί για να διαπιστωθεί η χαλαρότητα που υπάρχει… Από την υπερβολή να κυνηγάμε όσους πήγαιναν μια βόλτα έως την παραλία για να ξεσκάσουν από τον εγκλεισμό, φτάσαμε τώρα στο άλλο άκρο της πλήρους αδιαφορίας…

Δύο αρχικά κρούσματα ήταν αρκετά για να αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι της πανδημίας στη χώρα: Ένα στη Βόρεια Ελλάδα, από ένα ταξίδι στη βόρεια Ιταλία και ένα στο Νότο, στην Αχαΐα, από ένα ταξίδι στους Αγίους Τόπους. Πιθανώς να μην ήταν καν τα πρώτα κρούσματα, αλλά αυτό δεν το γνωρίζουμε, ούτε έχει και μεγάλη σημασία να το μάθουμε. Όμως από ένα κρούσμα ξεκίνησε μία τεράστια αλυσίδα μετάδοσης της ασθένειας. Για αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία η υπενθύμιση κάθε μέρα από τον καθηγητή Τσιόδρα πόσα από τα κρούσματα που ιχνηλατήθηκαν σχετίζονταν με εκείνο το «γνωστό κρούσμα από ταξίδι στο εξωτερικό», όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Κανείς δεν έδινε σημασία σε αυτόν τον αριθμό. Ο καθηγητής Τσιόδρας όμως εκεί, επίμονα τον ανέφερε κάθε μέρα. Και ορθώς: Έδειχνε πού μπορεί να οδηγήσει ένα και μόνο κρούσμα. Όταν σταμάτησε η τακτική ενημέρωση στα τέλη Μαΐου ο αριθμός αυτός είχε ξεπεράσει τους 600 ασθενείς…

Τώρα δεν ξέρουμε καν πόσα τέτοια «πρώτα» κρούσματα από το εξωτερικό υπάρχουν πραγματικά. Ο καθηγητής Μαγιορκίνης επιμένει να κρούει το κώδωνα του κινδύνου ότι τα πρώιμα σημεία του δεύτερου κύματος θα τα δούμε από τα λεγόμενα «ορφανά», μη ιχνηλατημένα, κρούσματα. Ούτε θέλουμε να φανταστούμε σε πόσα νέα κρούσματα μπορεί να οδηγήσει το καθένα από αυτά.

Είναι κατανοητό ότι δεν μπορούμε ούτε να κλειδαμπαρώσουμε τα σύνορα της χώρας, ούτε να κατεβάσουμε τα ρολά της Οικονομίας. Αντί από τον κορωνοϊό θα πεθάνουμε αυτή τη φορά σε βάθος χρόνου, από τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει στις υπηρεσίες και τις υποδομές μία οικονομική καταστροφή. Το κάναμε μια φορά, δεύτερη δεν θα αντέξει η χώρα. Ούτε οι άνθρωποί της, ούτε η οικονομία της…

Αν δεν αποφύγουμε την επιστροφή του κορωνοϊού -που σύμφωνα με τις προειδοποιήσεις των ειδικών και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας δεν θα την αποφύγουμε- προφανώς θα πρέπει να προσανατολιστούμε στην ενίσχυση των υγειονομικών υποδομών για να μπορούμε το επόμενο διάστημα να θεραπεύουμε περισσότερους ασθενείς.

Δεν ήταν μειωμένης αντίληψης οι Γερμανοί και κάποιοι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί που επέλεξαν εξαρχής μία μεσαία οδό και δεν πήραν πιο αυστηρά μέτρα στην πρώτη φάση της πανδημίας, προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορούσαν από την οικονομία τους. Είχαν όμως την πολυτέλεια να το κάνουν. Είχαν υποδομές για να νοσηλεύονται αρκετοί ασθενείς και ο αριθμός των τεστ που είχαν στη διάθεσή τους ήταν μεγαλύτερος.

Αντιθέτως η Ελλάδα, καταδικασμένη σε ελλιπείς υποδομές, αναγκάστηκε να κάνει αυτό που μπορούσε: να πάρει αυστηρά μέτρα. Ίσως και υπερβολικά ορισμένες φορές. Ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού μπορεί να γλίτωσε από τον κορωνοϊό, βγήκε όμως από την καραντίνα με τραύματα, ψυχικά και οικονομικά. Και σε βάθος χρόνου θα φανούν και άλλες επιπτώσεις, που ήρθαν παραπλεύρως ή με άλλοθι την πανδημία. Ήταν ένα βαρύ τίμημα που κατέβαλε ο λαός.

Και ενώ στον μισό και πλέον πλανήτη η κατάσταση βαίνει εκτός ελέγχου, στην Ελλάδα δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση πέραν του καθημερινού δελτίου του ΕΟΔΥ, που μάλλον κανείς δεν δίνει πλέον ιδιαίτερη σημασία, πέραν από ένα στιγμιαίο αίσθημα ανησυχίας που προκαλεί όταν ανακοινώνεται ο αυξημένος αριθμός νέων κρουσμάτων. Μετά συνεχίζουμε σαν να δεν συμβαίνει τίποτα… Πηγαίνουμε να στριμωχτούμε με εκατό άλλα άτομα για καμιά μπίρα, γιατί -πώς να το κάνουμε;- η ζωή θέλει καλοπέραση…

Κι αν αυτό είναι μια επιλογή και δεν φοβόμαστε, επειδή τώρα γίναμε «Γερμανία» από υγειονομικής άποψης, έχει καλώς. Αλλιώς, κακώς δεν ανησυχούμε…

Σε κάθε όμως περίπτωση χρειάζεται εγρήγορση, είτε είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μία έξαρση της πανδημίας στη χώρα είτε όχι. Και για να υπάρχει εγρήγορση είναι απαραίτητη η υπεύθυνη ενημέρωση.

Για να μην υπάρχει σύγχυση, να μην κυκλοφορούν αστικοί μύθοι και να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και το νέο κύμα της πανδημίας που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, βρίσκεται προ των πυλών.

Για αυτό ας επιστρέψει η ενημέρωση...