Οικονομική, πολιτική, υγειονομική, κλιματική και πολεμική κρίση

Τι δεν ζήσαμε τότε δεν λέγεται, που απλώς τώρα τα έχουμε αφήσει πίσω μας και τα έχουμε ξεχάσει.

Εκεί που πήγαμε να πάρουμε ανάσα, να σου και ο κορονωϊός. Η πανδημίας που έκλεισε στα σπίτια τους όλους τους Έλληνες, που σκότωσε χιλιάδες άλλους και που περιόρισε την οικονομική δραστηριότητα. «Φτου και από την αρχή». Οικονομικές συνέπειες, επιδόματα, επιστρεπτέες προκαταβολές, λουκέτα σε επιχειρήσεις που δεν άντεξαν, επιστροφή στη μίζερη πραγματικότητα.

Μεσούσης της πανδημίας κτυπά και η κλιματική κρίση, η οποία φυσικά προϋπήρχε, αφού οι ειδικοί είχαν κτυπήσει καμπανάκια κινδύνου πολλά χρόνια πριν. Ωστόσο, εμείς στην Ελλάδα τη ζήσαμε και αυτή την κρίση πολύ καλά, ακόμη τη ζούμε. Χιόνια, πλημμύρες, φωτιές, όλα μαζί είχαν ως αποτέλεσμα τις καταστροφές. Σπίτια χάθηκαν στο έλεος των πλημμυρών, δάση κάηκαν, περιουσίες στο δρόμο, άλλη μια κρίση ορατή στην Ελλάδα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σταθεί, να πάρει μια ανάσα.

Την κλιματική κρίση διαδέχθηκε, ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η πανδημία με την «Όμικρον», ο πόλεμος. Άλλη μια τραγωδία που λαμβάνει χώρα με αμάχους να χάνουν τη ζωή τους στην Ουκρανία από τα πυρά Ρώσων στρατιωτών. Η Ελλάδα και πάλι στο καναβάτσο. Η τιμή της βενζίνης να έχει φτάσει στα ουράνια, οι τιμές βασικών ειδών πρώτης ανάγκης στα σούπερ μάρκετ να παίρνουν «φωτιά» και τις ανατιμήσεις στο φυσικό αέριο το ρεύμα και το πετρέλαιο να μην μπορεί να τις φτάσει κανένα νοικοκυριό και καμία επιχείρηση. Τα πάντα στα ύψη και προπαντός η απαισιοδοξία, η οποία έχει κτυπήσει κόκκινο.

Οι συνέπειες του πολέμου όλοι προεξοφλούν ότι θα είναι έντονες, θα τις θυμόμαστε για πολύ καιρό και ιδίως θα τις νιώσουμε πολύ έντονα.

Το ερώτημα είναι φυσικά έπειτα από όλες αυτές τις κρίσεις τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε. Τι άλλο θα μας βρει; Κάποιοι μάλιστα χαριτολογώντας λένε ότι ακόμη δεν έχουμε δει το ηφαίστειο της Σαντορίνης να βρυχάται.

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία αυτά χρόνια έχουμε δει πολλά και κυρίως έχουμε αισθανθεί ακόμη περισσότερα. Χάνουμε την εμπιστοσύνη στον διπλανό μας, χάνουμε την πίστη μας, για ένα καλύτερο αύριο, χάνουμε την ψυχραιμία μας για όλα όσα συμβαίνουν.

Πραγματικά αναρωτιόμαστε ως κοινωνία, πόσα ακόμη μπορούμε να αντέξουμε. Πόσα ακόμη δεν ξέρουμε για το τι μας ξημερώνει. Είμαστε πολίτες που δεν ελέγχουμε το μέλλον μας την προοπτική μας και δεν έχουμε ιδανικά και πίστη για κάτι καλύτερο.

Οι συνεχιζόμενες κρίσεις μας έχουν πάρει όλη την αισιοδοξία και μας έχουν μετατρέψει σε άβουλα όντα, που όσοι είναι τυχεροί έχουν εργασία και ένα μισθό για τα προς το ζην και όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία των πολιτών τραβάνε το δικό τους «Γολγοθά». Ως πότε όμως όλα αυτά, πότε επιτέλους θα πάρουμε ανάσα και θα βγούμε στο ξέφωτο;