Το κίνημα της πετσέτας και οι (απαραίτητες) ξαπλώστρες

Μολονότι ήταν κοινό μυστικό ότι σε πάμπολες παραλίες η εκμετάλλευση ήταν από εντελώς παράνομη έως «οριακά γκρίζα», κανένας δεν είχε ασχοληθεί ουσιαστικά.

Έπρεπε να υπάρξει κινητοποίηση από τους ίδιους τους πολίτες ώστε οι δήμαρχοι -λίγους μήνες πριν τις εκλογές- να πάρουν επιτέλους πρωτοβουλίες αλλά και η κεντρική εξουσία να εστιάσει στο πρόβλημα.

Και ήδη τα πρώτα βήματα έγιναν, παραλίες «απελευθερώθηκαν» από τις παράνομες ξαπλώστρες ενώ το «κίνημα της πετσέτας» επεκτείνεται ανά την Ελλάδα.

Προσωπικά, τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της τήρησης της νομιμότητας όσον αφορά τη χρήση και την αξιοποίηση των παραλιών. Όπως ακριβώς θα έπρεπε να ισχύει και με τα τραπεζοκαθίσματα σε πεζοδρόμια και πλατείες.

Για να το πω πιο απλά, αν έχεις το δικαίωμα να αξιοποιήσεις 100 ή 500 τ.μ. παραλίας ή άλλου δημόσιου χώρου, το δικαίωμα αυτό αφορά ΜΟΝΟ το συγκεκριμένο χώρο. Δεν γίνεται να πληρώνεις για 100 και να επεκτείνεσαι σε 1.000 τ.μ. επειδή μπορείς, ή επειδή έχεις κάνει συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Πόσο μάλλον να εκμεταλλεύεσαι χώρους, για τους οποίους δεν έχεις πληρώσει τίποτε και δεν έχεις κανένα δικαίωμα.

Και εδώ ο πέλεκυς της νομιμότητας πρέπει να πέσει βαρύς, είτε μιλάμε για πρόστιμα, είτε ακόμη και για αναστολή λειτουργίας παράνομων επιχειρήσεων. Όσο για τις «δικαιολογίες» από την πλευρά των ελεγκτικών αρχών, ότι «δεν προλαβαίνουμε» ή «δεν έχουμε προσωπικό», συγνώμη αλλά όχι μόνο δεν με πείθουν, αλλά μου δημιουργούν και εύλογα ερωτήματα για την ολιγωρία όλων αυτών των χρόνων.

Οι αναγκαίες ξαπλώστρες

Την ίδια στιγμή όμως, το κίνημα της πετσέτας δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε έναν νέο-λουδιτισμό, που θα απαιτήσει να φύγουν οι ξαπλώστρες από όλες τις παραλίες και η χώρα μας να επιστρέψει στο «αγνό» τουριστικό μοντέλο της δεκαετίας του 70’ και του ’80. Προφανώς πρέπει να τηρούνται τα νόμιμα, οι παραβάτες να τιμωρούνται και αν υπάρξουν αστοχίες ως προς το νομοθετικό πλαίσιο να τις δούμε.

Όμως, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να φέρνουμε έσοδα από τον τουρισμό και να προσελκύουμε επισκέπτες, θα πρέπει να τους προσφέρουμε την ανάλογη εμπειρία. Η οποία περιλαμβάνει και την επιλογή μιας (νόμιμης) ξαπλώστρας δίπλα στην θάλασσα. Την οποία ο εκάστοτε επιχειρηματίας έχει δικαίωμα να τιμολογεί όσο ακριβά θέλει, αρκεί να φορολογείται γι’ αυτό.

Και όσο και αν ακούγεται κυνικό, αυτός είναι ο τουρισμός που χρειάζεται η χώρα μας, αν θέλουμε να αυξήσουμε τα έσοδά μας αλλά και την κατά κεφαλήν κατανάλωση.

Γιατί αυτός που θα δώσει χρήματα για τη (νόμιμη πάντα) ξαπλώστρα, κατά πάσα πιθανότητα θα φάει σε εστιατόρια, θα πιει σε μπαρ και γενικότερα θα στηρίξει με τον οβολό του την εκάστοτε τοπική κοινωνία.

Αλλιώς κινδυνεύουμε να μείνουμε με την πετσέτα στο χέρι…