Η Δύση και η Ανατολή έχουν το ίδιο αίμα

Είναι τα μελίσσια της προσφοράς, πολλά και αθόρυβα, ουσιαστικά, καλοσυνάτα, ακούραστα που σχεδόν δύο εβδομάδες καταργούν τις κατηγορίες που θέλουν τους Έλληνες να είναι ρατσιστές. Μέγα λάθος: ο Έλληνας σκληραίνει μόνο στον εμφύλιο. Και εκεί γίνεται λιοντάρι πεινασμένο για τη σάρκα ακόμα και του αδελφού του. Ξέρω τέτοιες ιστορίες να σου πω. Αλλά θα σου μιλήσω για τις άλλες, τις συγκινητικές και ανθρώπινες, για τους πρόσφυγες, όπως νοιώθω τον πόνο, την λαχτάρα και τη χαρά τους.

Έχω πολλές τέτοιες να σου διηγηθώ. Από τον πέντε μηνών Ζαχαρία από το Πακιστάν μέχρι τον ενάμιση μηνός Γιασίρ από την Δαμασκό. Από Πακιστάν και Δαμασκό στην Τουρκία, από κει στο Καστελόριζο και από κει στη Ρόδο. Αύριο μάλλον για Αθήνα και η συνέχεια, ο ένας για Γερμανία, ο άλλος για Σουηδία. Τυχεροί και οι δυο τους. Έζησαν όλοι τους. Νικητές. Και ήρωες. Σ’ένα κόσμο σκληρό, ψευτοηρωικό, ψευτοφιλάνθρωπο.

Ο μικρός Ζαχαρίας από το Πακιστάν - ΠΗΓΗ: CNN Greece/Τζίνα Δαβιλά

Στον αντίποδα, το νόημα της ζωής. Η προσφορά στους άλλους. Και η αισιοδοξία. Η ελπίδα ραντισμένη με πολλές ευχές από τους έλληνες. “Good luck” ακούς και οι πρόσφυγες δεν καταλαβαίνουν, αλλά χαμογελούν. Να, η ωραία πλευρά της ζωής. Υπάρχει κι αυτή μες στο τρίτο μνημόνιο. Γιατί κανείς δεν χάθηκε επειδή ήταν φτωχός, χάθηκε επειδή δεν είχε αξίες.

Όχι, ο έλληνας δεν είναι ρατσιστής. Ο γνήσιος έλληνας μοιράζεται, είναι φιλότιμος, γενναιόδωρος, φιλόξενος, πρόσχαρος. Ρατσιστής είναι όποιος θεωρεί τον εαυτό του εκλεκτό. Τον εκλεκτό του Θεού, του λαού, του γκόμενου, του επαγγέλματός του. Τέτοιους ο τόπος δημιούργησε ως θύματα του κέρδους, της αλαζονείας, του κομπλεξισμού. Αλλά ο Έλληνας δεν είναι αυτό το τερατούργημα. Είναι το άλλο, που ‘‘χτυπάει’’, αν χρειαστεί, εικοσάωρα για να είναι χρήσιμος στο συνάνθρωπο. Που βάζει στόχους φωτεινούς μέχρι τον ήλιο και προσπαθεί έντιμα να τους πετύχει. Που βοηθά χωρίς να το κάνει σημαία.

Ο εθελοντής Παντελής Αντωνιάδης και ο μικρός Τασρί - ΠΗΓΗ: CNN Greece/Τζίνα Δαβιλά

Πόσο χαίρομαι που η Ανθρωπιά δεν είναι κλεισμένη σε υπουργεία, σε υπουργικές θέσεις, χαρτιά, φακέλους και συνέδρια επί συνεδρίων. Μόνο κάπου-κάπου κάτι ...γραφικοί δημοσιογράφοι παίρνουν άδεια από τη σημαία και αγνοούν πολιτικά, πολιτιστικά, δικαστικά και λοιπά θέματα και κόβουν βόλτα στους χώρους φιλοξενίας των προσφύγων και μεταναστών. Και κάπου-κάπου αυτή η βόλτα γίνεται και εξάρτηση, γιατί εκεί η καρδιά χτυπάει διαφορετικά. Σαν να ξυπνά από το λήθαργο. Σαν να βγαίνει η πιο λαμπερή ανατολή.

Πώς το έλεγε ο Άλκης Αλκαίος... «η Δύση κι η Ανατολή έχουν το ίδιο αίμα».

*Η Τζίνα Δαβιλά είναι δημοσιογράφος