EDITORIAL

Φέρτε πίσω την παιδική μας ηλικία

Φέρτε πίσω την παιδική μας ηλικία
MOTION TEAM

Εδώ και χρόνια, για τους δικούς μου λόγους, αποφεύγω να πηγαίνω στο γήπεδο. Αν και είμαι φανατικός ποδοσφαιρόφιλος με ορισμένες από τις ομορφότερες αναμνήσεις από κερκίδες ποδοσφαιρικού γηπέδου, ζώντας στην Ελλάδα, τα ποδοσφαιρικά γήπεδα αντιπροσωπεύουν για μένα κάτι σχεδόν απωθητικό. Κάθε φορά που βλέπω παρόμοια σκηνικά με όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στον χώρο του ποδοσφαίρου, συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό η συγκεκριμένη ιστορία.

Ήμασταν δεν ήμασταν εννιά χρονών όταν το 1991 η μεγάλη ομάδα του Ερυθρού Αστέρα σήκωνε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (Champions League), νικώντας στον τελικό του Μπάρι, την Μαρσέιγ στα πέναλτι. Υπό τις οδηγίες του Λιούπκο Πέτροβιτς, η παρέα των Μπελοντέτιτσι, Μιχαήλοβιτς, Προσινέσκι και Σαβίσεβιτς έκανε μια μεγάλη έκπληξη και κέρδιζε φίλους σε όλη την Ευρώπη.

Λίγους μήνες νωρίτερα το δώρο των γονιών μου (μια μπάλα και μια φανέλα της Μίλαν) ήταν ικανό να με κάνει φανατικό οπαδό της ιταλικής ομάδας. Όταν όμως στον ημιτελικό είδα τους Γιουγκοσλάβους να αποκλείουν, στο κατάμεστο Μαρακανά, την Μπάγερν Μονάχου έβαλα τη φανέλα της Μίλαν στη ντουλάπα και ζήτησα να μου φέρουν μία του Ερυθρού Αστέρα. Τότε ο πατέρας μού εξήγησε ότι στην χώρα των νέων μου ινδαλμάτων η κατάσταση ήταν στα πρόθυρα πολέμου και πως ήταν αδύνατο να καταφέρει κανείς να μου φέρει το δώρο που ζητούσα.

Εκείνη την περίοδο η ομάδα της γειτονιάς μου (Πλατύ Αγλαντζιάς), ο Πλατυακός, έκανε θραύση στο αυτοσχέδιο πρωτάθλημα που είχαμε δημιουργήσει με τα παιδιά από τις δίπλα γειτονιές. Το πρωτάθλημα γινότανε στα τέσσερα αυτοσχέδια γήπεδα που είχαμε φτιάξει στα τότε αναξιοποίητα οικόπεδα ενώ ο τελικός ήταν πάντα ένα μεγάλο γεγονός για την ευρύτερη περιοχή καθώς διεξαγόταν στο μεγάλο γήπεδο του σχολείου μας και μάλιστα με διαιτητή τον οποίο παρίστανε ένας υπέρβαρος γείτονας.

Όταν προκριθήκαμε στον μεγάλο τελικό κάποιο παιδί έριξε την ιδέα να φτιάξουμε εμφανίσεις. Τότε όμως προέκυψε το μεγάλο πρόβλημα. Ποια θα ήταν τα χρώματα του Πλατυακού; Οι περισσότεροι θέλαμε να είναι το πράσινο που ήταν το χρώμα της αγαπημένης μας Ομόνοιας Λευκωσίας. Το ενδεχόμενο αυτό αποκλείστηκε καθώς ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, όντας φίλος του ΑΠΟΕΛ, απείλησε ότι όχι μόνο θα φύγει από τον Πλατυακό, αλλά θα πάρει «μεταγραφή» στον αντίπαλο του τελικού. Στη συνέχεια σκεφτήκαμε το μπλε που θύμιζε την εθνική Ιταλίας αλλά και αυτό αποκλείστηκε γιατί κανείς μας δεν συμπαθούσε την Ανόρθωση, που τότε ανέβαινε και απειλούσε το δίδυμο Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ.

Το πρόβλημα είχε πάρει διαστάσεις Κυπριακού μέχρι που εγώ πρότεινα να φτιάξουμε ερυθρόλευκες εμφανίσεις για να μοιάζουμε με την νέα αγαπημένη μου ομάδα, τον Ερυθρό Αστέρας. Κανένα από τα άλλα παιδιά δεν είχαν γνώση των κατορθωμάτων των Γιουγκοσλάβων αλλά εγώ είχα προνοήσει. Είχα γράψει τον τελικό με την Μαρσέιγ σε βίντεο και τους φώναξα ένα πρωί Σαββάτου στο σπίτι να τον δούμε. Παρά το 0-0 και τη νίκη στα πέναλτι όλοι ενθουσιάστηκαν από την νέα «ανακάλυψη» και συμφώνησαν τα χρώματα του Πλατυακού να είναι το κόκκινο και το άσπρο.

Αφού προμηθευτήκαμε τις εμφανίσεις ένας συμπαίκτης έριξε στο τραπέζι την ιδέα της μετονομασίας. «Αφού είχαμε ερυθρόλευκες εμφανίσεις, εμπνευσμένες από την μεγάλη ομάδα της Γιουγκοσλαβίας, γιατί να μην δανειστούμε και το όνομα;» Μια που το είπε και μια που έγινε. «Ερυθρός Αστέρας Πλατύ» ήταν η νέα ονομασία της ομάδας και με αυτό θα κατεβαίναμε στον μεγάλο τελικό.

Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιο ήταν το αποτέλεσμα του τελικού και αυτό με οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα ότι ο Ερυθρός Αστέρας Πλατύ δεν σήκωσε εκείνη τη χρονιά το τρόπαιο. Λίγη σημασία έχει όμως.

«Φέρτε πίσω τις Δευτέρες μας» έγραψε πολύ σωστά ο Κώστας Βαϊμάκης χθες στο Ratpack. Εγώ θα πρόσθετα, όμως, «φέρτε πίσω την παιδική μας ηλικία». Τότε που για τα παιδιά το ποδόσφαιρο ήταν χαρά, αξίες, διαπαιδαγώγηση. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Δείτε αυτό το βίντεο και θα καταλάβετε

ΔΗΜΟΦΙΛΗ