Η καριέρα του Λίαμ Νίσον κινδυνεύει να καταστραφεί. Δικαίως;

Τετάρτη, 06 Φεβρουαρίου 2019 18:21

Δύο μέρες πριν την πρεμιέρα της νέας του ταινίας, ο Λίαμ Νίσον έπαθε «ειλικρίνεια». Κι αυτό πιθανώς θα του κοστίσει την καριέρα του. Και το παραμικρό ολίσθημα είναι παραπάνω από ικανό να το κάνει αυτό στην εποχή του #Metoo, όταν σεξισμός και ρατσισμός έχουν μπει πλέον στο μικροσκόπιο. Δίκαιη αγανάκτηση, ή υπερβολική πολιτική ορθότητα;

Η εκδήλωση στο κόκκινο χαλί που θα γινόταν χθες στη Νέα Υόρκη για την πρεμιέρα της νέας ταινίας του Λίαμ Νίσον «Cold Pursuit» ματαιώθηκε στον απόηχο της πρόσφατης συνέντευξής του στην οποία, μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός μίλησε για την επιθυμία που τον είχε κάποια στιγμή κυριεύσει να «βρει και να σκοτώσει» έναν μαύρο για να εκδικηθεί για τον βιασμό που υπέστη ένα πρόσωπο του περιβάλλοντός του, διαβεβαιώνοντας, παράλληλα, ότι σήμερα έχει μετανιώσει για τη σκέψη του αυτή. Παρά το γεγονός ότι ακολούθησε συνέντευξή του, στην οποία είπε ότι δεν είναι ρατσιστής και ότι θα είχε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα αν του έλεγαν ότι ο άνθρωπος που έκανε το βιασμό ήταν λευκός, το κοινό δεν συγχωρεί πλέον κανένα ολίσθημα, ούτε και η βιομηχανία του θεάματος.

Το κινηματογραφικό στούντιο Lionsgate αρνήθηκε να σχολιάσει επίσημα τη ματαίωση της εκδήλωσης, αλλά μια εσωτερική πηγή είπε ότι μια εκδήλωση στο κόκκινο χαλί με τους κινηματογραφικούς αστέρες να φωτογραφίζονται και να κάνουν δηλώσεις στους δημοσιογράφους θα ήταν αυτή τη στιγμή ανάρμοστη.

Η πρεμιέρα της ταινίας, στην οποία ο Νίσον ενσαρκώνει έναν πατέρα που αποφασίζει να εκδικηθεί για τον θάνατο του γιου του από ένα καρτέλ ναρκωτικών, πραγματοποιήθηκε όπως ήταν προγραμματισμένο να συμβεί. Απαντώντας στον αντίκτυπο που είχαν τα σχόλιά του, ο 66χρονος Ιρλανδός δήλωσε χθες στην εκπομπή του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου ABC «Good Morning America», «δεν είμαι ρατσιστής». Ο Νίσον είπε ότι διδάχτηκε πως η κοινωνία χρειάζεται να κάνει έναν ευρύτερο διάλογο για την εξάλειψη του ρατσιμού και την μισαλλοδοξία. Ότι κι αν λέει, τώρα, όμως, αυτό ακούγεται σαν μακρινός θόρυβος, μπρστά στον κρότο της αρχικής δήλωσης...

Αρκεί, όμως, μια τέτοια στιγμή ειλικρίνιας για να καταστρέψει μια καριέρα;

Προφανώς ναι. Ό,τι κι αν κάνει πλέον ο Νίσον, φαίνεται σαν μια απέλπιδα προσπάθεια για να εξαλείψει τις αρχικές εντυπώσεις και κανένα στούντιο δεν θα ρισκάρει να συνδέσει το όνομά του -ή τις παραγωγές του- με έναν ηθοποιό που ακολουθείται στη συνείδηση όλων από τη λέξη ρατσιστής. Στην εποχή του #MeToo, αυτό φαίνεται απόλυτα λογικό. Καλύτερα υπερβολικά πολιτικώς ορθοί, παρά αμφιλεγόμενοι, είναι η επικρατουσα τάση, σε μια βιομηχανία που επί πολλές δεκαετίες έκανε τα στραβά μάτια σε πράγματα που ήξεραν όλοι ότι συνέβαιναν. Η υπόθεση Γουάινστιν, ο Γούντι Άλεν, ο Κέβιν Σπέισι και ο Μπράιαν Σίνγκερ είναι μόνο κάποια από τα συμπτώματα μιας γενικότερης κατάστασης, η οποία πλέον παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας καταγγελιών. Αντίστοιχες καταγγελίες υπάρχουν και για διακρίσεις κατά των έγχρωμων ηθοποιών και το συχνό αποκλεισμο τους από βραβεία και παραγωγές. Ρατσισμός και σεξισμός είναι οι δύο πιο απαγορευμένες λέξεις αυτή την εποχή στο Χόλιγουντ και όχι μόνο. Και σωστά, καθώς η βιομηχανία του θεάματος δημιουργεί πρότυπα.

Βασικός πελάτης της, εξάλλου, είναι ο μέσος Αμερικανός και Ευρωπαίος, ο άνθρωπος δηλαδή που έχει επίσης κάνει σκέψεις σαν αυτή του Νίσον, αλλά ξέρει πλέον ότι ακόμα κι αν κάνεις τέτοιες σκέψεις, δεν πρέπει να τις εκφράζεις φωναχτά.

Είναι δίκαιο να εγκαλείται ένας άνθρωπος όταν λέει απρεπή πράγματα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος είναι δημόσιο πρόσωπο. Το μόνο πρόβλημα που φαίνεται να υπάρχει στην ιστορία του Νίσον είναι ότι η φράση του αποκόπηκε από τα όσα είπε συνολικά και κανείς δεν έδωσε σημασία στο σύνολο των λεγομένων του.

Είναι γεγονός, από την άλλη, ότι ο ρατσισμός κρύβεται συχνά στις μικρές καθημερινές σκέψεις και πράξεις. Και η φράση «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...» είναι η επιτομή του. Προσωπικά δεν νομίζω ότι ο Νίσον είναι ρατσιστής. Όχι περισσότερο από τους περισσότερους από μας πάντως, ο ρατσισμός απέχει έτη φωτός από την πλήρη εξάλειψή τους στις ατομικές και συλλογικές μας συνειδήσεις.

Είναι όμως άτυχος, επειδή δεν υπολόγισε ότι ζούμε σε μια εποχή που η κοινωνία αποφάσισε συλλογικά να κάνει μεγάλα βήματα στην καταπολέμηση του ρατσισμού και ναι, το να μην λες ότι σου 'ρχεται στο κεφάλι είναι ένα μεγάλο βήμα. Έστω και σχετικά υποκριτικά.

Το να μην σου ΄ρχεται καν στο κεφάλι, είναι το επόμενο.