Μαρτυρία από την Ουκρανία: Ιστορίες ανθρώπων στο τρένο της σωτηρίας για τους ασθενείς από το μέτωπο

«Κατάγομαι από την Ιταλία και την Ουκρανία. Μετακόμισα με την οικογένειά μου στην Ιταλία όταν ήμουν έφηβος. Επέστρεψα στην Ουκρανία στις 23 Φεβρουαρίου 2022. Ήξερα για τους κινδύνους του πολέμου, αλλά έπρεπε να τακτοποιήσω κάποια επείγοντα οικογενειακά θέματα. Έμεινα στο Brody, μια μικρή πόλη στην περιοχή Lviv.

Στις τέσσερις το πρωί άκουσα πολλά αεροπλάνα να κάνουν κύκλους πάνω από την πόλη. Στη συνέχεια, ήρθαν τα πρώτα νέα για μαζικές επιθέσεις στο Κίεβο και την Οδησσό. Στις 7 το πρωί η πόλη μας δέχτηκε πυραυλική επίθεση.

Μάζεψα τη θεία μου, τη μικρή μου ανιψιά, τη γιαγιά μου και τη μητέρα μου και τις έφερα με αυτοκίνητο στα πολωνικά σύνορα. Η κατάσταση ήταν χαοτική. Υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι, αδύνατο να μετρηθούν. Μείναμε όρθιοι για περίπου 30 ώρες μέσα στο κρύο. Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να περάσω τα σύνορα ως άνδρας Ουκρανός πολίτης σε στρατεύσιμη ηλικία. Επέστρεψα στο Brody και αναρωτήθηκα τι μπορούσα να κάνω.

Εργάζομαι στον ανθρωπιστικό τομέα τα τελευταία 18 χρόνια. Πιστεύω ότι σε μια τέτοια κατάσταση, ο καθένας έχει το ρόλο του. Είδα ότι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έψαχναν για ιατρικό προσωπικό για το ιατρικό τρένο. Έστειλα το βιογραφικό μου, με ρώτησαν πότε μπορώ να ξεκινήσω και είπα αμέσως.

Το εξαιρετικά ιατρικά εξοπλισμένο τρένο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έχει μια εγκατάσταση παρόμοια με μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) σε νοσοκομείο. Στην αρχή ήμουν λίγο ανήσυχος. Παρόλο που είχα μεγάλη εμπειρία ως εργαζόμενος σε χώρους έκτακτης ανάγκης, προφανώς δεν είχα εργαστεί ποτέ σε ιατρικό τρένο πριν.

Βλέπουμε διαφορετικούς τύπους ασθενών στο τρένο. Ηλικιωμένους με χρόνιες ασθένειες που παγιδεύτηκαν στη σύγκρουση καθώς και παιδιά με πολλαπλά τραύματα. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσοι πολίτες γίνονται θύματα αυτής της σύγκρουσης. Μέχρι να βρεθείς κι εσύ σε ένοπλη σύγκρουση, δεν μπορείς να πιστέψεις πόσα θύματα αφήνει πίσω της. Αλλά ταξίδι με το ταξίδι βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους με τραύματα από εκρήξεις, κατάγματα οστών, ακρωτηριασμούς... Αρχίζεις να έχεις μια ιδέα για το μέγεθος των δεινών που προκαλούνται σε αυτούς τους ανθρώπους.

Είχαμε ένα 15χρονο κορίτσι με εκτεταμένες ζημιές στην κοιλιακή περιοχή, καθώς και κατακερματισμούς του νωτιαίου μυελού της ως αποτέλεσμα έκρηξης βόμβας. Παρόλο που όλοι γνωρίζαμε τι είχε περάσει, κρατούσε θετική στάση και χαμογελούσε σε μένα και στο υπόλοιπο ιατρικό προσωπικό κάθε φορά που την εξετάζαμε ή περνούσαμε από το κρεβάτι της. Μου έδειξε πώς μπορείς να είσαι ανθεκτικός ακόμα και όταν έχεις τραυματιστεί βαριά. Αυτή ήταν μια αρκετά δυνατή εμπειρία.

Κατά τη διάρκεια ενός άλλου ταξιδιού είχαμε έναν άνδρα στο τρένο μαζί με την 8χρονη κόρη του και τη γιαγιά του. Πονούσε πολύ καθώς είχε ακρωτηριαστεί το ένα πόδι και το άλλο ήταν σπασμένο. Είπε: «Έχω δύο προβλήματα. Με πονάει πολύ το πόδι μου». Απάντησα: «Κανένα πρόβλημα. Θα διαχειριστούμε τον πόνο σου με φάρμακα. Και ποιο είναι το άλλο θέμα;» Είπε, «Όπως μπορείτε να δείτε, έχω την κόρη μου μαζί μου. Ακόμα δεν βρήκα το κουράγιο να της πω ότι πέθανε η μητέρα της. Ήμουν μαζί της όταν συνέβη. Την είδα να πεθαίνει δίπλα μου». Ψώνιζαν μαζί όταν έγινε επίθεση στο σούπερ μάρκετ. Αυτός ο άντρας είδε τη γυναίκα του να πεθαίνει και πάλεψε για να πει στην κόρη του ότι η μητέρα της είχε πεθάνει.

Υπήρξε μια ακόμη έντονη στιγμή όταν βοήθησα μια γυναίκα, συνοδευόμενη από τον γιο της, που τραυματίστηκε σε έκρηξη. Τη ρώτησα τι συνέβη για να κατανοήσουμε καλύτερα την αιτία του τραύματος και να βεβαιωθούμε ότι θα έχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα στο τρένο. Μου είπε πως τραυματίστηκε από βομβαρδισμό και ότι είδε τον άλλο της γιο και τον άντρα της να πεθαίνουν. Δεν υπάρχουν σωστές λέξεις που μπορείς να πεις αυτή τη στιγμή. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δώσεις ένα χέρι και μια συμπονετική ματιά και να μείνεις μαζί της μέχρι να αποβιβαστεί από το τρένο.

Η δουλειά στο τρένο με έκανε να εκτιμήσω την ειρήνη που θεωρούσα δεδομένη πριν τον πόλεμο. Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει ένας καθαρός ουρανός – ένας ειρηνικός ουρανός. Ίσως στο παρελθόν να ήμουν λίγο εγωιστής. Σκεφτόμουν την εξέλιξή μου, το μέλλον μου. Αυτή η εμπειρία μου έμαθε ότι ο πόλεμος είναι παντού. Την επόμενη φορά μπορεί να είσαι εσύ αυτός που χρειάζεται βοήθεια».

PHOTO 1 / 4

Photo 1/4

Photo 2/4

Photo 3/4

Photo 4/4