Το Βρετανικό μπλόκο στη Σκωτία και η «εκκολαπτόμενη επανάσταση»

Η ανακοίνωση της απόφασης μπορεί να ανακούφισε την πλειοψηφία του βρετανικού κοινοβουλίου (σ.σ. Συντηρητικούς και Εργατικούς) καθώς ένα δημοψήφισμα σήμερα στη Σκωτία θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα ακόμη ένα βήμα για την οριστική διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά αποτελεί και την απαρχή μίας εξαιρετικά επικίνδυνης για την ενότητα του νησιού διαδικασίας.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση, η Νικόλα Στέρτζον, η πρώτη υπουργός της Σκωτίας, σε έκτακτη συνέντευξη τύπου, έδωσε το περίγραμμα του τι θα ακολουθήσει. Με την φράση «η δημοκρατία στην Σκωτία δεν επιβάλλεται» η επικεφαλής των Σκώτων στο Βρετανικό κοινοβούλιο ξεκαθάρισε πως για την ίδια η πολιτική δέσμευση για δημοψήφισμα δεν θα τεθεί στο περιθώριο.

Το 2014 με την έγκριση της βρετανικής Βουλής η Σκωτία είχε αποφασίσει παραμονή στην Κοινοπολιτεία. Το 55% - 45% δεν άφηνε πριν από 8 χρόνια μάλιστα περιθώρια σε όσους ήθελαν την αποχώρηση για διαμαρτυρίες και εντάσεις. Σήμερα μετά από 2 χρόνια από το οριστικό και κυρίως το ρεαλιστικό Brexit που έδωσε ο Μπόρις Τζόνσον στον βρετανικό λαό θα είναι εξαιρετικά δύσκολο το πολιτικό σύστημα στην Βρετανία να αρνηθεί το δικαίωμα της φωνής και της επιλογής στην Σκωτία.

Εκτός της ενότητας την οποία έχει απόλυτη ανάγκη σήμερα η Αγγλία στον όρο του Ηνωμένου Βασιλείου υπάρχει μεγάλο ζήτημα αναφορικά με τους φυσικούς πόρους της Βόρειας θάλασσας και την διαχείρισή τους. Σε περίπτωση που η Σκωτία αποχωρήσει, όπως άλλωστε αποχώρησε και η Αγγλία από την ΕΕ, τότε οι συγκεκριμένοι ενεργειακοί πόροι θα τεθούν εν αμφιβόλω αναφορικά με την διαχείρισή τους. Σε περίπτωση επίσης αποχώρησης της Σκωτίας από την Κοινοπολιτεία ο κίνδυνος για «σκληρά» σύνορα με την Ευρώπη δεν θα υπάρχει μόνο από την Ιρλανδία, που η αλήθεια είναι πως τηρεί εδώ και καιρό στάση αναμονής, η Σκωτία δεν θα διστάσει υπό συνθήκες απόλυτης ανεξαρτησίας να τα εφαρμόσει.

Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί αναλυτές που πιστεύουν και το δηλώνουν ανοιχτά πως η σημερινή κίνηση από το ανώτατο δικαστήριο της Μεγάλης Βρετανίας ήταν η αναμενόμενη και ίσως και η επιθυμητή από την πλευρά της Στέρτζον. Με αυτή την απόφαση η πρώτη υπουργός της Σκωτίας, που από το 2016 έχει το δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις στο Εδιμβούργο για τα ζητήματα της ζώνης, μπορεί να οικοδομήσει το νέο αφήγημα της ανεξαρτησίας. Εάν μέχρι εχθές τα ποσοστά αποχώρησης, σύμφωνα με τους δημοσκόπους ήταν ελάχιστα μπροστά, σε μερικούς μήνες θα είναι ξεκάθαρη πλειοψηφία.

Εάν οι Βρετανοί αποφασίσουν να χειριστούν το θέμα όπως στο παρελθόν, μακρινό η αλήθεια είναι χρονολογικά, αλλά πάντα επίκαιρο για τους Βόρειους γείτονές τους, τότε η Σκωτία θα γίνει ακόμη μία φορά τόπος ταπείνωσης του βρετανικού μεγαλείου. Το 2022 επίσης δεν είναι εποχή στην οποία η Βρετανία θα μπορέσει να «σηκώσει» αλλά και να δικαιολογήσει στην κοινή γνώμη μία στρατιωτική επέμβαση όπως αυτή στην Βόρεια Ιρλανδία το 1969.

Μέση οδός σήμερα δεν φαίνεται πως υπάρχει. Αυτό που ίσως θα μπορούσε να αλλάξει την ροή των γεγονότων είναι η εκχώρηση απόλυτης αυτονομίας στην Σκωτία σε κάθε επίπεδο. Και πάλι όμως η λέξη «Ηνωμένο» από το σύμπλεγμα του Βασιλείου θα έχει χαθεί οριστικά, κυρίως στην ουσία της. Η Βρετανία δεν είναι η αυτοκρατορία που θα αντισταθεί και θα απαντήσει σε μία εκκολαπτόμενη εσωτερική επανάσταση.