Βότκα, οργανικός καφές και καλοί άνθρωποι. Τα συστατικά της ποιοτικής ζωής του Καρίμ Ρασίντ

Σήμερα ξεφυλλίζω το σημειωματάριο μου καθημερινά, οι σελίδες του είναι ο καλύτερος τρόπος για να καταγράψω τις σκέψεις μου, να οραματιστώ το μέλλον, να εκφράσω τις ιδέες μου για να της θυμηθώ αργότερα, να τις συζητήσω με τους συναδέλφους και τους πελάτες μου. Το σχέδιο είναι έμφυτο στους καλλιτέχνες και τους σχεδιαστές αλλά είναι κάτι περισσότερο από μια διαδικασία δημιουργικότητας, είναι τα δικά μας δομικά στοιχεία.

Σήμερα μπορούμε να δουλέψουμε με μια σειρά από ετερόκλητα εργαλεία. Χρησιμοποιώ iPad για να σχεδιάσω, ζωγραφίζω στο Adobe Illustrator, κάνω εικαστικές συνθέσεις στο Photoshop και εικονογραφώ σε 3D προγράμματα. Όλα τα παραπάνω για μένα είναι σχέδιο. Καθώς αναπτύσσονται νέες τεχνολογίες, η έννοια του σχεδίου, του σκίτσου, της εικονογράφησης, μεταλλάσσεται, απομακρύνεται από τη σχέση μολυβιού σε χαρτί. Για μένα τίποτα δεν θα πρέπει να αντικαταστήσει την αυθόρμητη ένωση του μυαλού με το χέρι και από εκεί η καταγραφή της σε χαρτί, είτε πρόκειται σε φυσικό είτε σε εικονικό περιβάλλον. Προτιμώ οι σκέψεις μου να είναι πηγαίες, ειλικρινείς, να εκφράζονται στιγμιαία όταν το concept και η ιδέα έχει προκύψει.

Σχεδιάζοντας σαν παιδί

Αυτή η συνήθεια ζωής ξεκίνησε όταν ήμουν μόλις πέντε ετών. Ο πατέρας μου ήταν ζωγράφος και σκηνογράφος για την τηλεόραση στην Αγγλία και όταν επέστρεφε από τη δουλειά με έπαιρνε έξω μαζί του για να σχεδιάσουμε εκκλησίες. Με δίδαξε την προοπτική, με δίδαξε ότι θα μπορούσα να σχεδιάσω τα πάντα αποτυπώνοντας τα σε χαρτί.

Δεν ήξερα τη λέξη "σχέδιο" αλλά είχα ήδη αρχίσει να σκέφτονται σαν σχεδιαστής. Θυμάμαι αυθόρμητα είχα αποφασίσει ότι δεν μου άρεσε το σχήμα των παραθύρων και έτσι τα ξανασχεδίαζα. Όταν φύγαμε από την Αγγλία για τον Καναδά είχα κερδίσει στο διαγωνισμό ζωγραφικής για παιδιά που οργάνωσε το υπερωκεάνιο Queen Elizabeth όπου και επιβαίναμε.

Οι συνομήλικοι μου ζωγράφισαν τοπία, τις οικογένειες τους, τα πλοία στον ωκεανό, εγώ προτιμούσα να ζωγραφίζω αποσκευές. Είχα πάθει εμμονή με την ιδέα ότι οι γονείς μου κατάφεραν να συμπυκνώσουν όλη τη ζωή μας πακετάροντας το διαμέρισμα σε κάποιες κούτες και βαλίτσες. Αποφάσισα να δημιουργήσω την Οργάνωση Των Πραγμάτων, μια δική μου αφελής σκέψη για το πώς μπορεί να ταξιδέψει κανείς. Βρήκα την ιδέα ότι μπορείς να δημιουργήσεις ένα νέο δικό σου κόσμο μονάχα με ένα μολύβι και χαρτί συναρπαστική. Εξακολουθεί να μου μοιάζει το ίδιο απίθανη.

Στην εφηβεία μου διάβαζα μονογραφίες καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο. Μου άρεσαν αυτοί που είχαν μια ευκολία στο σκίτσο, αυτοί που μπορούσαν να εικονογραφήσουν με τα απλά μέσα που διέθεταν τα πάντα. Τρελαινόμουν να σχεδιάζω πρόσωπα, κορμιά, σκελετούς γυαλιών, υποδήματα, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και αξεσουάρ μόδας.

Θυμάμαι ότι διάβασα για τον Raymond Lowey από τα 11 μου. Λάτρευα τα αμάξια που σχεδίαζε. Επιπλέον υπάρχουν τόσοι πολλοί καλλιτέχνες που λάτρεψα από τα βιβλία που έβρισκα αραδιασμένα στο σπίτι. Andy Warhol, Pablo Picasso, Alexander Calder, Le Corbusier, Michelangelo, Leonardo Da Vinci, H.G. Geiger, Syd Mead, Paolo Soleri, Giorgio De Chirico, Charles Eames, Joan Miro, Yves Saint Laurent, Halston, Pierre Cardin, Verner Panton, Jean Courreges, Vasarley, Agam και τόσοι, τόσοι άλλοι. Design, τέχνη, αρχιτεκτονική, μόδα, λογοτεχνία, κινηματογράφος, όλα είχαν τις ίδιες ποιότητες για μένα. Δημιουργία, ομορφιά, επικοινωνία, πολιτισμός, τα συστατικά αυτού που έχουμε συμφωνήσει να λέμε ανθρώπινη εμπειρία.

Η αισθητική της πληροφορίας

Σήμερα υπάρχει μια νέα καθομιλουμένη που έχουν επιβάλλει οι ψηφιακοί μας καιροί. Την αποκαλώ,'Infosthetics', η αισθητική της πληροφορίας.

Είναι βασισμένη στην παραδοχή ότι χρησιμοποιούμε νέα εργαλεία για να αναιρέσουμε τους περιορισμούς στη σχεδιαστική διαδικασία. Πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα μπορώ να δημιουργώ με κινήσεις των χεριών μου στο κενό, θα αλλάζω χρωματική παλέτα κουνώντας τους καρπούς μου, θα πειραματίζομαι με την προοπτική, τις γραμμές, τα βάρη κοκ.

Για μένα το σχέδιο είναι ένας πολύ απλός, άμεσος τρόπος να επικοινωνείς και να διαδίδεις τις ιδέες σου. Το σχέδιο είναι το δικό μου modus operandi.

Όταν ήμουν νέος ονειρευόμουν ένα ρομποτικό κόσμο. Οραματιζόμουν μια πραγματικότητα γεμάτη από τεχνολογία, ένα επικοινωνιακό τοπίο χωρίς όρια όπου όλοι θα μπορούσαν να είναι σε επαφή με όλους, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, με το βλέμμα, με τον ήχο. Αυτός ο κόσμος είναι σχεδόν αληθινός εκεί έξω. Κάθε μέρα αναδύονται στον ορίζοντα μας νέα λογισμικά που επιτρέπουν σε σχεδιαστές και καλλιτέχνες ανά τον κόσμο να εκφράσουν το δικό τους σύμπαν με διαδικασίες που δεν θα μπορούσα να είχα φανταστεί ποτέ στο παρελθόν.

Σήμερα ο κόσμος μας είναι πιο όμορφος, πιο ψηφιακός, πιο επινοητικός, πιο φαντασμαγορικός από ποτέ. Όταν σχεδιάζω νοιώθω σαν να γιορτάζω την ύπαρξη μου, αυτή η όσμωση ανάμεσα στο φυσικό και το ψηφιακό με εμπνέει. Σήμερα ζούμε καιρούς που οι ανθρώπινες εμπειρίες έχουν εμπλουτιστεί. Για αυτό δεν θα σταματήσω ποτέ να σχεδιάζω.

Daily Vodka, Vitamin D drops, and no microwave foods: 25 surprising tips for creativity by Karim Rhasid

PHOTO 1 / 25

Photo 1/25

Photo 2/25

Photo 3/25

Photo 4/25

Photo 5/25

Photo 6/25

Photo 7/25

Photo 8/25

Photo 9/25

Photo 10/25

Photo 11/25

Photo 12/25

Photo 13/25

Photo 14/25

Photo 15/25

Photo 16/25

Photo 17/25

Photo 18/25

Photo 19/25

Photo 20/25

Photo 21/25

Photo 22/25

Photo 23/25

Photo 24/25

Photo 25/25