«Jules»: Όταν ο Ben Kingsley μας έκανε να ενδιαφερθούμε ξανά για τα UFO

Η τελευταία ταινία του Sir Ben Kingsley είναι κάτι σαν μια αναχώρηση για τον αναγνωρισμένο ηθοποιό, μια αδυσώπητα παράξενη κωμωδία/δράμα που χρησιμοποιεί μια κλασική συνταγή κομεντί ως όχημα για κάτι πιο παράξενο. Το Jules είναι φαινομενικά μια ιστορία επαφής με όντα από άλλο πλανήτη, μια ιστορία που χρησιμοποιεί γνωστά σενάρια εξωγήινων και ιπτάμενων δίσκων μόνο ως προφανείς, μισοαστείες συμβάσεις, αποκαλύπτοντας τελικά την πραγματικότητα της εξωγήινης παρουσίας να είναι πιο παράξενη από το αναμενόμενο.

Τελικά, ωστόσο, η ταινία δεν είναι για εξωγήινους αλλά για ανθρώπους, χρησιμοποιώντας μια ξεχωριστή παρουσία ενός εξωγήινου πλάσματος για να φέρει στο επίκεντρο τόσο τις θλιβερές όσο και τις αστείες πτυχές της ανθρώπινης φύσης.

Ο σκηνοθέτης Marc Turtletaub, περισσότερο γνωστός ως παραγωγός, κάνει μια αξιοθαύμαστη δουλειά σε αυτήν την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του. Ο Ben Kingsley υποδύεται τον Μίλτον, έναν ηλικιωμένο χήρο και κάτοικο μιας μικρής πόλης στην Πενσυλβάνια.

Η τακτοποιημένα οργανωμένη ζωή του Μίλτον περιστρέφεται γύρω από τις μικροδουλειές, την τηλεόραση και τις εβδομαδιαίες συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου. Το σενάριο αντλεί χιούμορ από τις πεζές λεπτομέρειες της ζωής της μικρής πόλης και τους ιδιόρρυθμους δευτερεύοντες χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένης της φίλης του Μίλτον, Σάντι (Harriet Sansom Harris).

Οι σκηνές της διασκεδαστικής καθημερινής ρουτίνας συνεχίζονται καθώς οι χαρακτήρες γίνονται οικείοι, με τη μοναδική πηγή δράματος να είναι τα πρώιμα συμπτώματα άνοιας του Μίλτον, τα οποία ανακάλυψε η στοργική κόρη του Ντενίς (Zoe Winters). Αυτό το κάνει ακόμη πιο σοκαριστικό όταν η ιστορία παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, με έναν μικρό ιπτάμενο δίσκο να πέφτει στον πίσω κήπο του Μίλτον.

Το ήπιο χιούμορ συνεχίζει να αντλείται από την προσωπικότητα των χαρακτήρων και τις αντιδράσεις τους στον εξωγήινο, στον οποίο οι τρεις φίλοι έδωσαν το παρατσούκλι Jules. Οι αναποτελεσματικές και άστοχες προσπάθειες του Μίλτον να διαχειριστεί την κατάσταση είναι αξιοθρήνητες και αστείες και η αντίδραση των φίλων του στον εξωγήινο που επισκέπτεται είναι ξεκαρδιστική.

Ωστόσο, η ιστορία επεκτείνεται σε κάτι μεγαλύτερο όταν ο εξωγήινος χρησιμεύει ως καταλύτης για να ανοιχτούν όλοι ο ένας στον άλλο. Με αυτόν τον τρόπο, αποκαλύπτουν τα μυστικά του αντίστοιχου παρελθόντος τους και αντιμετωπίζουν τους φόβους και το μέλλον τους, ιδιαίτερα την πρόκληση και την ταπείνωση της γήρανσης, με πιο συνειδητό τρόπο.

Ο μοναδικός χαρακτήρας του τίτλου είναι ταυτόχρονα το κέντρο της δράσης και ένας φαινομενικά παθητικός παρατηρητής. Τον Jules υποδύεται ο Jade Quon, του οποίου η δουλειά στον κινηματογράφο ήταν κυρίως ως κασκαντέρ, αλλά είναι τέλειος εδώ ως ο σιωπηλός, αινιγματικός μικρός εξωγήινος, του οποίου το προσεκτικό βλέμμα δεν είναι απειλητικό αλλά λίγο ενοχλητικό. Έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στην εμφάνιση του χαρακτήρα, όχι σχεδιάζοντας τον Jules ως ένα κλασικό, τερατώδες κινηματογραφικό διαστημικό πλάσμα ή έναν άνθρωπο με μικρές φυσικές διαφορές, αλλά αντ' αυτού κάτι ανθρωποειδές αλλά σαφώς ασυνήθιστο και αναπόφευκτα πραγματικό.

Καθώς η ταινία εξελίσσεται σε μια αμήχανη και όλο και πιο περίεργη αποστολή διάσωσης, τόσο η κωμωδία όσο και το πάθος συνεχίζουν να πηγάζουν από τους απλούς ανθρώπινους αγώνες της τριάδας των ηλικιωμένων. Μόνο στις τελευταίες σκηνές ο Jules γίνεται κάτι πιο κοντά σε έναν πλήρη και κατανοητό χαρακτήρα με δική του οπτική, αλλά όπως και στην υπόλοιπη ταινία, χρησιμεύει για να παρέχει περισσότερη κατανόηση των ανθρώπινων χαρακτήρων και της ανθρωπότητας γενικότερα.

Μια ταινία που, παρά το περιστασιακά κάπως κοινότυπο και συναισθηματικό σενάριο, έχει καλές ερμηνείες και χιούμορ.