Θέλει ο κόσμος να βλέπει μεγάλες ταινίες στο σινεμά ή μήπως όχι

Η διαμάχη ξέσπασε πριν από λίγο καιρό, θέλουμε ή δεν θέλουμε να βλέπουμε μεγάλες ταινίες στην μεγάλη οθόνη; Μας αρέσουν τα τρίωρα έπη ή μήπως βαριόμαστε τη ζωή μας;

Κι όμως, άνθρωποι όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε δεν φάνηκε να έχουν λάβει το δίλημμα. Ο θρυλικός σκηνοθέτης επιστρέφει αυτόν τον μήνα με το Killers of the Flower Moon, ένα έπος διάρκειας τρεισήμισι ωρών που διαδραματίζεται ενάντια σε μια σειρά δολοφονιών στο έθνος Osage κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920. Μπορεί ο κόσμος να αναρωτιέται ακόμη αν του αρέσουν τα μεγάλα έπη στην οθόνη αλλά όμως ο Σκορσέζε είναι αμετακίνητος.

Ο Σκορσέζε δεν είναι ο μόνος που ασπάζεται την ιδέα ότι «more is better». Τα στατιστικά δείχνουν ότι ο μέσος χρόνος προβολής των κυκλοφοριών του mainstream κινηματογράφου έχει αυξηθεί δραστικά τις τελευταίες δεκαετίες. Αν και δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τη γλαφυρή ικανοποίηση μιας γρήγορης ταινίας, είναι τρελό να βλέπεις την τέχνη ως κάτι που πρέπει να καταναλωθεί όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γίνεται.

Οι ταινίες μεγάλης διάρκειας είναι κάτι που πρέπει να απολαύσει κανείς – υπάρχει περισσότερο περιθώριο για αποχρώσεις, λεπτομέρειες, χώρο για ανάσα και σκέψη. Ένα μπουκάλι καλό κρασί αντί για ένα σφηνάκι τεκίλα. Κι όμως ο κόσμος φαίνεται να απολαμβάνει τις μεγάλες ταινίες τελευταία, δες το παράδειγμα του Oppenheimer που έσπασε ταμεία και διαρκεί τρεις και μισή ώρες.

Η τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Πίτερ Τζάκσον για παράδειγμα, ένα από τα κορυφαία παραδείγματα «μεγάλου» κινηματογράφου, απαιτεί εννέα ώρες προβολής - όχι επειδή πρέπει να καλύψει κάποιες εμπορικές ανάγκες, αλλά επειδή είναι το επικό όπως το βιβλίο. Αλήθεια όμως, είμαστε σε θέση να βλέπουμε πολλές μεγάλες ταινίες; Δεν είναι λίγο κουραστικό μερικές φορές. Η απάντηση φυσικά είναι «όχι», αν οι ταινίες είναι καλές δεν έχει σημασία το μέγεθος.

Το ίδιο επιχείρημα έχει εφαρμοστεί και στη λογοτεχνία, με τους ανθρώπους να ασχολούνται με την απόλαυση 1.000 σελίδων και βάλε. Αλλά συχνά αυτό το μήκος απαιτείται για ειπωθεί πλήρως μία ιστορία. Σε κάθε εποχή και λογοτεχνικό κίνημα, υπήρξαν μακροχρόνια, βαριά αριστουργήματα, έργα ιδιοφυΐας που δεν ασχολούνται εντελώς με τις απαιτήσεις ενός «εύκολου αναγνώστη». Από το Middlemarch έως το Infinite Jest, είναι πραγματικά τόσο απλό: αν περιοριστείτε στο σύντομο και εύπεπτο, χάνετε μερικά από τα καλύτερα γραπτά.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον κινηματογράφο, κάποιες ταινίες απλά δεν γίνεται να είναι μικρές ή έστω κανονικές.