Γκάι Ρίτσι και Τομ Χάρντι: Η σειρά «MobLand» δεν... τσουλάει παρά το διάσημο καστ

Ένα ισχυρό καστ, αλλά…

Το MobLand έχει όλα τα απαραίτητα υλικά για ένα δυνατό γκανγκστερικό δράμα. Ο Τομ Χάρντι υποδύεται έναν βίαιο εκτελεστή του υποκόσμου, ενώ ο Πιρς Μπρόσναν εμφανίζεται ως ένας παλαίμαχος Ιρλανδός νονός, με προφορά που παραπέμπει περισσότερο σε χαρακτήρα από παραμύθι παρά σε σκληρό εγκληματία. Η Έλεν Μίρεν, πάντα καθηλωτική, δίνει τον δικό της τόνο ως η πανούργα σύζυγος του αρχιμαφιόζου, ενώ ο Πάντι Κόνσινταϊν υποδύεται τον φαινομενικά άβουλο γιο τους.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, το MobLand γεμίζει την οθόνη με σφαίρες, εκρήξεις και έναν καταιγισμό βωμολοχιών που θυμίζει μπίνγκο ασυνήθιστων λέξεων. Η σκηνή μιας εκτέλεσης με πολυβόλο και μια χαοτική συμπλοκή σε νυχτερινό κέντρο, υπό τους ήχους του Firestarter των The Prodigy, δημιουργούν προσδοκίες για ένα τηλεοπτικό υπερθέαμα γεμάτο ενέργεια και ένταση.

Πού χάνεται η μάχη για το MobLand

Όμως, εκεί που το *The Gentlemen* είχε το καυστικό χιούμορ και την υπερβολική εξυπνάδα των διαλόγων του Ρίτσι, το MobLan* επιλέγει μια πιο σοβαρή, σκοτεινή προσέγγιση, χωρίς να καταφέρνει να φτάσει το βάθος του Top Boy. Αντί για ένα φρέσκο, ανατρεπτικό δράμα, η σειρά παρουσιάζει μια γνωστή ιστορία για εγκληματικές οικογένειες που συγκρούονται, χωρίς ιδιαίτερη καινοτομία.

Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τον Κόνραντ Χάριγκαν (Μπρόσναν), αρχηγό μιας συμμορίας που έχει θησαυρίσει από την εμπορία ηρωίνης και τώρα επεκτείνεται στη φεντανύλη, κάτι που τον φέρνει σε τροχιά σύγκρουσης με την αντίπαλη συμμορία των Στίβενσον. Όταν ο γιος του αρχηγού των Στίβενσον εξαφανίζεται, όλα οδηγούν σε έναν αιματηρό πόλεμο, ενώ ο αδίστακτος εκτελεστής Χάρι Ντα Σόουζα (Χάρντι) βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Παρά τις πολλές σκηνές δράσης και τη βαριά ατμόσφαιρα, το MobLand δεν καταφέρνει να χτίσει το είδος της έντασης ή του βάθους χαρακτήρων που απαιτείται για να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα γκανγκστερικά δράματα. Οι Ιρλανδικές προφορές των πρωταγωνιστών είναι τόσο υπερβολικές που αγγίζουν τα όρια της παρωδίας, ενώ οι διάλογοι στερούνται της χαρακτηριστικής ευρηματικότητας που έκανε τις ταινίες του Ρίτσι τόσο διασκεδαστικές.

Ο Ρίτσι χωρίς την υπογραφή του

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του MobLand είναι ότι έχει το όνομα του Ρίτσι χωρίς τη φινέτσα του. Ο σκηνοθέτης, γνωστός για το μοναδικό στυλ του, φαίνεται πολύ συγκρατημένος εδώ, με αποτέλεσμα η σειρά να θυμίζει περισσότερο κλασικά αμερικανικά δράματα παρά ένα δικό του δημιούργημα.

Ο Τομ Χάρντι παραμένει μια ισχυρή παρουσία, όπως πάντα, αλλά ακόμη και η ενέργειά του δεν αρκεί για να σηκώσει τη σειρά. Η ένταση που κουβαλά σε κάθε του σκηνή μοιάζει αναξιοποίητη, ενώ οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν έχουν το βάθος που θα τους έκανε πραγματικά ενδιαφέροντες.

Το MobLand μοιάζει να έχει τη δυναμική να γίνει μια από τις πιο συναρπαστικές τηλεοπτικές παραγωγές της χρονιάς, αλλά τελικά απογοητεύει. Χωρίς το αιχμηρό χιούμορ και τις κινηματογραφικές υπερβολές του Ρίτσι, ούτε το κοινωνικό σχόλιο και τη συναισθηματική βαρύτητα του Top Boy, η σειρά καταλήγει να είναι απλώς μια ακόμη ιστορία για βαρετούς εγκληματίες που κάνουν βαρετά πράγματα. Μία από τα ίδια.