«Σούπερμαν»: Μια εκρηκτική, αλλά άνιση νέα αρχή για το κινηματογραφικό σύμπαν της DC

Ο Γκαν, γνωστός από την επιτυχημένη του πορεία στους «Φύλακες του Γαλαξία» της Marvel και την «Ομάδα Αυτοκτονίας» της DC, φέρνει στο νέο «Σούπερμαν» το προσωπικό του, εκκεντρικό στυλ: μια μείξη χιούμορ, geek αναφορών και ακραίων sci-fi ιδεών. Όμως, παρά την ευρηματικότητα και τον ενθουσιασμό του, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει ασταθές και ανολοκλήρωτο.

Απότομη αρχή, χαοτική συνέχεια

Η ταινία ξεκινά in medias res, αποφεύγοντας να αφηγηθεί για ακόμη μια φορά την κλασική ιστορία προέλευσης του Σούπερμαν. Όταν τον συναντούμε, έχει ήδη περάσει τρία χρόνια ως προστάτης της Μητρόπολης, είναι σε σχέση με τη δημοσιογράφο Λόις Λέιν (Ρέιτσελ Μπρόσναχαν) και έχει ήδη προκαλέσει την οργή του δισεκατομμυριούχου Λεξ Λούθορ (Νίκολας Χουλτ).

Ο Σούπερμαν δεν είναι μόνος στον κόσμο του: πέρα από τους γνωστούς ήρωες που αναμένονται σε μελλοντικές ταινίες (Μπάτμαν, Wonder Woman, The Flash, Aquaman), εμφανίζονται δευτερεύοντες χαρακτήρες όπως ο Πράσινος Φανός (Νέιθαν Φίλιον), ο Mr. Terrific (Έντι Γκαθέγκι) και η Hawkgirl (Ισαμπέλα Μερσέντ), δημιουργώντας μια αίσθηση ότι βρισκόμαστε ήδη στο μέσο μιας εξελισσόμενης saga.

Η επιλογή αυτή του Γκαν είναι τολμηρή και απολαυστική για τους μυημένους θεατές, αλλά αφήνει τους υπόλοιπους να πασχίζουν να παρακολουθήσουν τη ροή της ιστορίας.

Μια ταινία γεμάτη ιδέες… ίσως υπερβολικά πολλές

Ο Γκαν γεμίζει την ταινία με ευφάνταστα στοιχεία: από τον Κρύπτο, τον σκύλο-ήρωα του Σούπερμαν, μέχρι μια ομάδα ρομπότ που τον βοηθούν στην καθημερινότητά του. Δεν λείπουν ούτε τα sci-fi κλισέ: κλώνοι, εναλλακτικές διαστάσεις, υπνωτικά γυαλιά, τερατώδη πλάσματα και ένα γιγαντιαίο αιωρούμενο μάτι που αποκαλείται «διαστασιακό πνεύμα».

Όμως το πλήθος αυτών των ιδεών, σε συνδυασμό με την ταχύτητα της αφήγησης, δεν επιτρέπει στους θεατές να δεθούν συναισθηματικά με την ιστορία. Οι θεαματικές σκηνές μοιάζουν συχνά με αποσπάσματα από video game, στερούμενες συναισθηματικού βάρους ή δραματικής κορύφωσης.

Η παλιά ατάκα του πρώτου «Σούπερμαν» (1978), «Θα πιστέψετε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να πετάξει», εδώ αντικαθίσταται από κάτι που μοιάζει περισσότερο με «Δεν θα πιστέψετε τίποτα απ’ όσα βλέπετε».

Ένας ήρωας που δεν προλαβαίνει να γίνει... ήρωας

Ο Ντέιβιντ Κόρενσουετ έχει την απαραίτητη εμφάνιση και τη γοητεία για τον ρόλο του Κλαρκ Κεντ/Σούπερμαν, αλλά το σενάριο δεν του δίνει χώρο να αναπτύξει τον χαρακτήρα του. Ο Σούπερμαν εμφανίζεται πολλές φορές ως ανώριμος και οξύθυμος, ακόμα και στις σκηνές με τη Λόις Λέιν, με αποτέλεσμα να λείπει η ανθρωπιά και η καλοσύνη που αποτελούν διαχρονικά γνωρίσματα του ήρωα.

Το αποτέλεσμα είναι ένας Σούπερμαν που, ενώ τεχνικά είναι ο ήρωας που όλοι αναγνωρίζουμε, δεν προλαβαίνει ποτέ να γίνει το φωτεινό σύμβολο ελπίδας που η DC υποσχόταν να μας παρουσιάσει.

Ένα μέλλον αβέβαιο για το νέο σύμπαν της DC

Η πρώτη ταινία του νέου DC Universe, λοιπόν, δεν μοιάζει με σταθερό θεμέλιο για το μέλλον. Αντίθετα, δείχνει σαν ένα πείραμα του Τζέιμς Γκαν που δεν είναι σίγουρο αν θα βρει απήχηση στο ευρύ κοινό.

Οι λάτρεις των κόμικς θα εκτιμήσουν τις βαθιές αναφορές και το ιδιόρρυθμο χιούμορ, όμως το ευρύ κοινό ενδέχεται να αποξενωθεί από την έλλειψη σαφούς συναισθηματικής ταυτότητας και από την υπερβολική πολυπλοκότητα του σεναρίου.

Το μέλλον του σύμπαντος της DC κρέμεται από την επιτυχία αυτής της ταινίας και από το αν ο Γκαν θα μπορέσει να ισορροπήσει καλύτερα τη geek αισθητική με το αφηγηματικό βάθος στις επόμενες προσπάθειές του.