Η «γκρινιάρα» γάτα του Πάλλας: Το αρχαίο αιλουροειδές της Κεντρικής Ασίας

Η γάτα του Πάλλας (Otocolobus manul), γνωστή και ως «μανούλ», αποτελεί ζωντανό απολίθωμα της εξέλιξης. Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι το είδος αποσχίστηκε από κοινό πρόγονο με τη λεοπάρδαλη πριν από 5,2 εκατομμύρια χρόνια. Παρά τη γεροδεμένη εμφάνιση που της χαρίζει το μακρύ και παχύ τρίχωμα, δεν ξεπερνά σε μέγεθος μια οικιακή γάτα.

Μοναχικό και εξαιρετικά μυστικοπαθές, το αιλουροειδές περνά τη μέρα του κρυμμένο σε βραχώδεις σχισμές και λαγούμια μαρμότας, ενώ κυνηγά κυρίως τη νύχτα. Θηρεύει τρωκτικά, σαύρες και μικρά πουλιά, συνήθως περιμένοντας σε ενέδρα μπροστά από τις φωλιές τους.

Το τρίχωμά της αλλάζει χρώμα με τις εποχές, ώστε να ταιριάζει με το τοπίο, ενώ οι λευκές άκρες στις τρίχες της δίνουν μια «παγωμένη» όψη που τη βοηθά να καμουφλάρεται ακόμη καλύτερα. Ακόμη και τα στρογγυλά αυτιά της είναι χαμηλά τοποθετημένα, ώστε να μην ξεχωρίζουν όταν κρύβεται πίσω από πέτρες.

Ένα από τα πιο παράξενα χαρακτηριστικά της είναι ότι για να ζεστάνει τα πόδια της, συνηθίζει να στέκεται πάνω στην ίδια της την ουρά. Το αν αυτή η συνήθεια ευθύνεται για τη χαρακτηριστική «γκρινιάρικη» έκφρασή της, παραμένει μυστήριο.

Παρά την απειλητική της όψη και τις σκυλίσιες κραυγές που βγάζει όταν φοβάται ή ενθουσιάζεται, η γάτα του Πάλλας γουργουρίζει και γρυλίζει όπως κάθε άλλη μικρή γάτα. Στη φύση ζει κατά μέσο όρο 8 έως 9 χρόνια, διατηρώντας μάλιστα μια ιδιαίτερα μεγάλη επικράτεια που μπορεί να φτάσει τα 18 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Η σπάνια αυτή γάτα παραμένει ένα από τα πιο μυστηριώδη αιλουροειδή της άγριας φύσης, χαρίζοντας στην επιστημονική κοινότητα —και σε όσους τυχερούς την αντικρίσουν— μια εικόνα της βαθιάς ιστορίας των γατών.