Πώς το «Goodfellas» άλλαξε για πάντα το γκανγκστερικό σινεμά

Όταν έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1990, το Goodfellas συνοδευόταν από αμφιβολίες. Οι πρώτες δοκιμαστικές προβολές είχαν προκαλέσει αποχωρήσεις, κυρίως λόγω της ωμής βίας στην εναρκτήρια σκηνή.

Όμως οι φόβοι γρήγορα διαψεύστηκαν: η ταινία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, τον Αργυρό Λέοντα για τη σκηνοθεσία και έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ – με τον Πέσι να κερδίζει το βραβείο Β΄ Ανδρικού Ρόλου.

Βασισμένο στο βιβλίο Wiseguy του Νίκολας Πιλεγκί, το φιλμ αφηγείται την πραγματική ιστορία του Χένρι Χιλ, ενός Ιρλανδοϊταλού που ανεβαίνει τα σκαλιά του υποκόσμου της Νέας Υόρκης, από μικροδουλειές μέχρι το μεγάλο κόλπο στη Lufthansa, προτού καταρρεύσει στον εθισμό και καταλήξει πληροφοριοδότης του FBI.

Ο Σκορσέζε, έχοντας ήδη σκιαγραφήσει τη μικροπαραβατικότητα με το Mean Streets, ήθελε αυτήν τη φορά να αποτυπώσει τον κόσμο των μαφιόζων όσο πιο αυθεντικά γινόταν: από το φαγητό και το ντύσιμο, μέχρι τις συνήθειες και τη βία τους. Ο Ντε Νίρο μιλούσε τακτικά στο τηλέφωνο με τον ίδιο τον Χιλ για να ενσωματώσει τις λεπτομέρειες στη συμπεριφορά του χαρακτήρα του, ενώ ο Σκορσέζε έβαλε ακόμη και έναν αληθινό Αμερικανό εισαγγελέα να υποδυθεί τον εαυτό του.

Το αποτέλεσμα; Ένα σινεμά που ταλαντεύεται ανάμεσα στη γοητεία και τον τρόμο. Η εμβληματική σκηνή στο Copacabana, γυρισμένη σε ένα αδιάκοπο μονοπλάνο, δείχνει την έλξη της εξουσίας και της προνομιακής μεταχείρισης. Αντίθετα, η σκηνή «Funny How?» συμπυκνώνει την απρόβλεπτη βία που καραδοκεί πίσω από κάθε χαμόγελο.

Με την υπογραφή του μοντάζ της Θέλμα Σουνμέικερ και τη μουσική που τοποθετεί με ακρίβεια κάθε σκηνή στην εποχή της, το Goodfellas κινείται με ιλιγγιώδη ρυθμό, κορυφώνοντας τον παραλογισμό και την παράνοια του πρωταγωνιστή. Σήμερα, θεωρείται όχι μόνο ένα από τα σημαντικότερα έργα του Σκορσέζε, αλλά και σημείο καμπής στην ιστορία του κινηματογράφου.