Nalyssa Green: «Αφήνω τις ιδέες να εκκολαφθούν μέσα μου, μέχρι να γίνουν φως και ήχος»

«Θεωρώ πως έχω βρει τη δική μου προσωπική φωνή από πολύ μικρή, και όσο προχωράω δοκιμάζω να τη βάζω σε διαφορετικούς χώρους για να δω τι θα γίνει», λέει, περιγράφοντας με απλότητα αυτό που για πολλούς καλλιτέχνες αποτελεί το δυσκολότερο ζητούμενο: τη συνεχή εξέλιξη χωρίς απώλεια αυθεντικότητας.

Η παρουσία της δεν περιορίζεται στη δισκογραφία· έχει γράψει μουσική για παραστάσεις όπως Ψύχωση 4.48, Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ και Φιλουμένα, βυθιζόμενη κάθε φορά σε διαφορετικούς κόσμους.

«Όταν γράφω κατά παραγγελία υπάρχει συγκεκριμένος στόχος για το τι θέλω να φτιάξω... Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί με βάζει σε μονοπάτια που από μόνη μου μάλλον δε θα εξερευνούσα», σημειώνει, εξηγώντας τη χαρά του πειραματισμού και της συνεργασίας.

Στις ζωντανές της εμφανίσεις, μεταφέρει πάντα κάτι μαγικό και άυλο. «Κάθε ζωντανή περφόρμανς είναι εντελώς διαφορετική και μοναδική στο χώρο και στο χρόνο... είναι μια μαγική πράξη», λέει με εκείνη τη χαρακτηριστική της γλυκύτητα και στοχαστικότητα.

Κι ενώ ετοιμάζει έναν νέο, «απαλό και ήσυχο» δίσκο που, όπως αποκαλύπτει, «εξερευνά ίσως το πώς θα γινόταν τραγούδι η σιωπή», η Nalyssa Green συνεχίζει να ακολουθεί τον δικό της δρόμο — ανάμεσα στη μουσική, το θέατρο και τη σιωπή, εκεί όπου η τέχνη συναντά τη βαθύτερη ανάγκη για ειλικρινή έκφραση.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με την Nalyssa Green:

Από τον πρώτο σου δίσκο Barock (2010) ως το The Seed (2012) και, πιο πρόσφατα, το Bloom φαίνεται πως έχεις επιχειρήσει σημαντικές μεταβάσεις και μεταμορφώσεις στον ήχο και στον στίχο. Σε ποια φάση ένιωσες πιο κοντά στο να βρεις το «δικό σου» μουσικό μονοπάτι, και ποια στοιχεία θεωρείς ότι σε εκπροσωπούν περισσότερο σήμερα;

Nalyssa Green: Και μετά το Μπλουμ έχω άλλους δύο δίσκους: Ταξίδι Αστρικό (2020) και Πολύ καλή στα πάρτυ (2024). Κάθε φορά εξερευνώ κάτι νέο για μένα. Μου αρέσει να βρίσκω νέους τρόπους, νέα υλικά. Να εντάσσω άλλα είδη μουσικής που με ενδιαφέρουν στον κόσμο μου. Παρόλα αυτά νομίζω ότι η γραφή μου και η αισθητική μου είναι πολύ σαφής από πάντα. Ακόμα και να θέλω να γράψω σαν κάποιο άλλο άτομο δε θα τα κατάφερνα. Θεωρώ πως έχω βρει τη δική μου προσωπική φωνή από πολύ μικρή, και όσο προχωράω δοκιμάζω να τη βάζω σε διαφορετικούς χώρους για να δω τι θα γίνει. Αυτός ο πειραματισμός δε σταματάει. Αλλιώς θα βαριόμουν.

Έχεις γράψει μουσική για παραστάσεις όπως Ψύχωση 4.48, Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ, Φιλουμένα και άλλες. Ποια είναι η πιο απαιτητική πλευρά του να συνθέτεις για θέατρο σε σχέση με τη δική σου προσωπική δισκογραφική δουλειά; Πώς αλλάζει η προσέγγισή σου όταν γράφεις για κάποιο θεατρικό έργο, σε αντίθεση με όταν γράφεις τραγούδια μόνο για σένα;

Nalyssa Green: Όταν γράφω κατά παραγγελία υπάρχει συγκεκριμένος στόχος για το τι θέλω να φτιάξω. Έχει να κάνει με το έργο το οποίο ντύνω μουσικά, με την εκάστοτε σκηνή, με συνεργασία με πολλές άλλες ειδικότητες (σκηνοθετικό, σκηνογραφικό, ηθοποιοί κτλ). Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Γιατί με βάζει σε μονοπάτια που από μόνη μου μάλλον δε θα εξερευνούσα. Από την άλλη το ότι έχει τόσες πολλές παραμέτρους που πρέπει να λάβω υπόψην το κάνει κάπως πιο περίπλοκο από το να γράφω απλώς για μένα, με αφορμή μια δική μου προσωπική ανάγκη για έκφραση.

Έχεις πραγματοποιήσει πολλές συναυλίες στην Αθήνα, σε επαρχία αλλά και διεθνώς. Πώς επηρεάζει η επιλογή χώρου, κοινό ή σκηνικό τον τρόπο που παρουσιάζεις τα τραγούδια σου ζωντανά; Υπάρχουν στιγμές ή περιοχές της Ελλάδας όπου αισθάνθηκες ότι η ανταπόκριση ήταν ιδιαίτερα διαφορετική ή αληθινή, και πώς αυτό σε έχει διαμορφώσει;

Nalyssa Green: Κάθε ζωντανή περφορμανς είναι εντελώς διαφορετική και μοναδική στο χώρο και στο χρόνο. Ακόμα και αν συμβούν από πλευράς των περφόρμερς τα ίδια ακριβώς πράγματα, η παράσταση δε θα είναι ποτέ η ίδια. Είναι κάτι που ανήκει στη στιγμή και διαμορφώνεται από αυτήν. Για αυτό και κατά την άποψη μου δεν μπορεί και να αποτυπωθεί πιστά σε μαγνητοσκοπήσεις και ηχογραφήσεις. Το ζωντανό είναι ζωντανό και παύει να υπάρχει με το που τελειώνει η παράστταση. Διαμορφώνεται από τους επί σκηνής, από τους κάτω από τη σκηνή, από τον υλικό χώρο, από τη χρονικότητα, από την τυχαιότητα, από τα αστέρια. Είναι μια μαγική πράξη.
Πάντα οι συναυλίες για μένα είναι με έναν τρόπο μεταφυσικές εμπειρίες. Ισχύει ότι κάποιες φορές έχω νιώσει πιο ιδιαίτερα. Και έχω νιώσει και πιο ιδιαίτερα σε συγκεκριμένους χώρους και πόλεις αλλά όλα αυτά αλλάζουν με το χρόνο. Έρχονται παρέρχονται και ξανάρχονται. Τίποτα δε μένει σταθερό για πάντα.

Ποια είναι τα επόμενά σου σχέδια; Υπάρχουν συνεργασίες που «κρυφοκοιτάζεις», ή νέα μουσικά μονοπάτια που θα ήθελες να εξερευνήσεις — είτε πιο πειραματικά, είτε πιο mainstream; Και πώς βλέπεις τον δικό σου μουσικό ρόλο στην ελληνική σκηνή να αλλάζει τα επόμενα χρόνια;

Nalyssa Green: Θα παίξουμε στην Πάτρα για τα γενέθλια του Frida στις 4/10. Μετά θα κάνω μια μεγάλη συναυλιακή παύση. Πιστεύω θα επανέλθω με την άνοιξη.
Τελειώνω όμως ένα δίσκο αυτόν τον καιρό. Θεωρώ πως αν όλα πάνε όπως τα περιμένω, ενδεχομένως και να καταφέρει να κυκλοφορήσει μέσα στο 2025. Πρόκειται για ένα άλμπουμ απαλό και ήσυχο. Που εξερευνά ίσως το πώς θα γινόταν τραγούδι η σιωπή. Έχω πολλές ιδέες και πλάνα στο κεφάλι μου για δημιουργικά πράγματα που θα ήθελα να κάνω στο κοντινό ή και όχι μέλλον. Ιδέες που έχουν να κάνουν με μουσική αλλά και με άλλες μορφές έκφρασης μαζί. Αυτά εκκολάπτονται μέσα μου και τα αφήνω να παίρνουν το χρόνο τους. Όταν είναι να βγουν προς τα έξω θα βγουν, και εγώ ξέρω να τα υποδέχομαι.