ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Το «A House of Dynamite» της Kathryn Bigelow εκρήγνυται… αλλά σε λάθος σύμπαν

Το «A House of Dynamite» της Kathryn Bigelow εκρήγνυται… αλλά σε λάθος σύμπαν

Από την ταινία A House Of Dynamite. 

Netflix

Η βραβευμένη σκηνοθέτρια του The Hurt Locker επιστρέφει με ένα καλοδουλεμένο πολιτικό θρίλερ για μια πυρηνική απειλή — μόνο που η απουσία της πραγματικής Αμερικής το μετατρέπει σε μια παράξενη φαντασία.

Το νέο φιλμ της Kathryn Bigelow προσπαθεί να μιλήσει για τον τρόμο της πυρηνικής απειλής — αλλά ξεχνά τον πραγματικό κόσμο. Η νέα ταινία του Netflix επιχειρεί έναν ρεαλιστικό εφιάλτη, όμως η απουσία της τώρα πραγματικότητας από την εξίσωση κάνει το όραμα της Bigelow να μοιάζει πιο φανταστικό απ’ όσο θα ήθελε.

Η Kathryn Bigelow, σκηνοθέτρια του The Hurt Locker και του Zero Dark Thirty, επιστρέφει με το A House of Dynamite, ένα πολιτικό θρίλερ που φαινομενικά αγγίζει την απόλυτη καταστροφή: μια πυρηνική επίθεση εναντίον των ΗΠΑ. Μέσα από διαδοχικές οπτικές —αξιωματούχων, στρατιωτικών και του ίδιου του προέδρου— η ταινία επιχειρεί να αποδώσει λεπτό προς λεπτό τη διαχείριση του εφιάλτη. Ο Idris Elba ενσαρκώνει έναν Πρόεδρο των ΗΠΑ ψύχραιμο, σκεπτόμενο, σχεδόν υποδειγματικό στην κρίση του.

Και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα, ο ρεαλισμός που επιχειρεί η Bigelow καταρρέει μπροστά σε μια βασική απουσία: την ίδια την πραγματικότητα.

Η ταινία, γυρισμένη με τη χαρακτηριστική ψυχρή ένταση της Bigelow, προσφέρει μια καθαρή εκδοχή πολιτικής διαχείρισης κρίσης, όπου «οι ενήλικες είναι στο δωμάτιο». Όμως, αυτή η φαντασιακή σταθερότητα μοιάζει παρωχημένη. Αντί να καθρεφτίζει τη χαοτική και απρόβλεπτη πολιτική πραγματικότητα των τελευταίων ετών, A House of Dynamite μοιάζει να έρχεται από μια προ-Τραμπ εποχή — σχεδόν νοσταλγική για έναν κόσμο όπου η λογική είχε ακόμη θέση στον Λευκό Οίκο.

Ίσως, όπως σημειώνει ο Chilton, αυτό να είναι και το νόημά της: να δείξει πώς ακόμη και σε μια ιδανική εκδοχή διακυβέρνησης, η ανθρωπότητα παραμένει αβοήθητη μπροστά στο ενδεχόμενο πυρηνικής καταστροφής. Ωστόσο, η Bigelow δεν καταφέρνει να αποφύγει την ειρωνεία — φτιάχνοντας μια ταινία τόσο προσεγμένη και σοβαρή που μοιάζει ήδη παρωχημένη, μια εβδομάδα μετά την κυκλοφορία της.

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που, παρά την ένταση και τη δεξιοτεχνία της, μοιάζει να ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν: εκεί όπου η ψυχραιμία είναι εφικτή, η λογική επιβιώνει και το χάος είναι κινηματογραφικά ελεγχόμενο. Ένα House of Dynamite χωρίς τη φωτιά του κόσμου που προσπαθεί να αναπαραστήσει.