Όταν η Δούκισσα Νομικού γνώρισε τον αδέσποτο Tommy

Αμέσως σκέφτηκα πόσοι θα τον είχαν προσπεράσει πριν από μένα αλλά και πως θα μπορούσα να μην τον είχα δει ούτε κι εγώ, αφού περνούσα τυχαία από το συγκεκριμένο δρομάκι που τον βρήκα –κλασικά, είχα στρίψει σε λάθος στενό και χάθηκα. Αυτή η σκέψη με πόνεσε. Τα μάτια του με κοιτούσαν τόσο έντονα σαν να με παρακαλούσαν να τον βοηθήσω. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και πήγα κοντά του. Στην αρχή αγρίεψε, μετά όμως έκλαιγε. Έπαθα σοκ. Έκλαιγε δυνατά. Σε τέτοιο σημείο που ήμουν σχεδόν σίγουρη πως έτρεχαν και δάκρυα. «Το κακόμοιρο, ποιος ξέρει τι έχει τραβήξει», σκέφτηκα. Αν και επιφυλακτικός στην αρχή, μετά από λίγο έσκυψε το κεφάλι -κλαίγοντας- και, τελικά, ζήτησε το χάδι μου. Πήγα κοντά του και τον πήρα αγκαλιά. Άρχισε να τρέμει και τότε άρχισα να τρέμω κι εγώ από συγκίνηση.

Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για να τον βάλω κατευθείαν στο αυτοκίνητο και να τον πάω σπίτι. Μόλις αντίκρισε τον Χουτς και τα Dboys άρχισε να γαυγίζει -με την ελάχιστη δύναμη που του είχε απομείνει. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε και οι άλλοι τρεις τον είδαν με καλό μάτι. Οπότε τον έβαλα γρήγορα μέσα στο σπίτι και άφησα τους άλλους έξω. Έπρεπε άλλωστε να τον πάω στον γιατρό το πρωί για να δω σε τι κατάσταση βρίσκεται και τι χρειάζεται για να γίνει καλά. Μέσα στο σπίτι, πριν προλάβω να γεμίσω τα μπολ με φαγητό και νερό, είχε αρχίσει ήδη να τρώει. Προφανώς ήταν πεινασμένος. Πολύ.

H συγκινητική ιστορία συνεχίζεται στο Dutchesss Daily