Ρότζερ Γουότερς: O συνιδρυτής των Pink Floyd με νέο μανιφέστο 25 χρόνια μετά

"Είναι ένα ταξίδι για την υπερβατική φύση του έρωτα" είπε ο φιλέλληνας Γουότερς για το album στη διάρκεια δημόσιας συζήτησης που διοργάνωσαν οι New York Times με θέμα "πώς η αγάπη μπορεί να βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις παρούσες δυσκολίες σε έναν κόσμο όπου όλοι μπορούμε να ζήσουμε λίγο καλύτερα".

Για να ανακαλύψουμε το καλύτερο πρέπει να γνωρίσουμε το χειρότερο τόνισε ανάμεσα σε άλλα ο 73χρονος μουσικός που συνοδεύει την νέα δισκογραφική του δουλειά με ένα βιβλιαράκι, μανιφέστο για τους καιρούς μας.

Ο Βρετανός ρόκερ δεν χάνει τον καιρό του. Αν και πέρασε μία φάση απαισιοδοξίας, πέρυσι στη συναυλία που έδωσε στο φεστιβάλ του νοσταλγικού ροκ "Desert Trip" στην Καλιφόρνια, εξέφρασε με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα συναισθήματά του για τις ΗΠΑ εν καιρώ Τραμπ.

Το άλμπουμ δεν αναφέρεται όμως μόνο στον 45ο πρόεδρο καθώς οι στίχοι κουβαλάνε "ποίηση και υποσχέσεις". Στο "Déjà Vu" μία μπαλάντα με έγχορδα και ακουστική κιθάρα ακούμε τη βαθειά φωνή του Γουότερς να μας μιλά για μία γυναίκα "που φτιάχνει ψωμί και ρύζι".

Είναι το τραγούδι από όπου ξεκίνησαν όλα" λέει ο Γουότερς. "Είχα κάνει μία ραδιοφωνική εκπομπή για έναν γέρο Ιρλανδό ο οποίος μαζί με τον ανιψιό του έκαναν περιοδεία σε έναν φανταστικό κόσμο προκειμένου να βρουν τις απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα". Το μανιφέστο του Γουότερς είναι ο τίτλος του άλμπουμ.

"Κάθε φορά που χτυπούν έναν μαθητή, κάθε φορά που ένας δημοσιογράφος σαπίζει στη φυλακή, κάθε φορά που... Αυτό είναι το σφάλμα της σιωπής και της αδιαφορίας όλων μας. Τιενανμέν, πόλεμος, η κοινωνία των μέσων ενημέρωσης... Φαίνεται ότι ο Γουότερς επιστρέφει στα θέματα του προηγούμενου άλμπουμ του Amused to Death πριν από 25 χρόνια. Τί είναι άλλωστε 25 χρόνια; μία φευγαλέα στιγμή" γράφουν οι New York Times.

Ακόμα και τα χιλιάδες χρόνια που βρίσκεται ο άνθρωπος στη Γη δεν είναι τίποτα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος κάνει τα ίδια πολιτικά και κοινωνικά λάθη του 1992. Λυπάμαι, ωστόσο, είναι αργά για να πάρουμε το μάθημά μας" εξηγεί ο Γουότερς.

Το τραγούδι "The Last Refugee" είναι ένα βλέμμα στο δράμα των προσφύγων, το "Broken Bones" μία καταγγελία κατά της παγκοσμιοποίησης -οι στίχοι υπενθυμίζουν ότι στο τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου η Ευρώπη θα μπορούσε να είναι ελεύθερη, αντ 'αυτού, επέλεξε να "υπακούσει στους πλούσιους" και στο "αμερικανικό όνειρο".

"Το φινάλε του άλμπουμ αποτελείται από τρία τραγούδια: "Wait for Her", "Oceans Apart" και "Part of Me Died". Πρόκειται για μία ποιητική ιστορία αγάπης η οποία μας κάνει για λίγο να ξεχάσουμε τους φόβους μας, γράφει η αμερικανική εφημερίδα. Αυτή η αγάπη είναι τόσο δυνατή που θριαμβεύει μέσα στη φρίκη που επικρατεί στον πλανήτη όπως, δίκες με συνοπτικές διαδικασίες, κατεδαφίσεις σπιτιών από μπουλντόζες (ο Γουότερς έχει εδώ και καιρό καταγγείλει το Ισραήλ για την κατοχή παλαιστινιακών εδαφών), γυναίκες παραμορφωμένες από επιθέσεις με οξύ... Ο γερολύκος της ροκ όμως εξακολουθεί να πιστεύει στη δύναμη της αγάπης πάνω από όλα" σημειώνουν οι ΝΥΤ.

Facebook@rogerwaters