Ένα παιδί, μόνο… φεύγει

Αν και σοκαριστική η είδηση δεν σταματά εκεί. Κανείς δεν έχει αναζητήσει αυτό το παιδί. Ώρες μετά αυτό παιδί παραμένει μόνο, δεν έχει καν δίπλα του κάποιον να θρηνεί, βρίσκεται στο νοσοκομείο μόνο, με μία μόνο ένδειξη ότι η μέρα του προμηνύονταν καλή, αφού φορούσε το μαγιό του. Ένα παιδί σ’ αυτήν την ηλικία πρέπει να παίζει δίπλα στη θάλασσα με τα μάτια κάποιου ενήλικα να εξασφαλίζουν την ασφάλειά του, ένα παιδί πρέπει να παίζει με την άμμο και το νερό, να μη γίνεται ποτέ μέρος του αστυνομικού δελτίου.

Κάποια χιλιόμετρα πιο μακριά τα παιδιά είναι είδηση κάθε μέρα, είδηση γιατί βρέθηκαν ανάμεσα σε πυρά, είδηση γιατί βομβαρδίστηκαν, τους τελευταίους μήνες είδηση γιατί δεν υπάρχει γι αυτά ούτε ένα κομμάτι ψωμί ή λίγο γάλα για να τα κρατήσει στη ζωή. Τα παιδιά στην Παλαιστίνη έχουν όνομα, αλλά αυτό το γνωρίζουν μόνο οι γονείς τους. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους είναι μέρος μιας στατιστικής. Τόσοι πέθαναν, ανάμεσα τους τόσα παιδιά. Και η καταγραφή συνεχίζεται όλες τις μέρες, κάθε μέρα και ο τόπος γίνεται πιο φτωχούς από παιδιά.

Κάτι δεν έχουμε κάνει καλά σ’ αυτόν τον πλανήτη. Κανένα παιδί δεν πρέπει να είναι ανώνυμο και να παραμένει μόνο του ακόμα και όταν φεύγει από τη ζωή, τόσο απροσδόκητα, τόσο ξαφνικά. Κανένα παιδί δεν πρέπει να είναι πιόνι σε μια σκακιέρα πολέμου, κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τη ζωή του ή το θάνατό του ως «χαρτί». Δεν είναι ευχή, είναι υποχρέωση μας να έχουν τα παιδιά ονοματεπώνυμο, να έχουν τα παιδιά το δικαίωμα να ζουν.