Μυρτώ Πισπινή: Από την οδύνη, στην ελπίδα - Ομάδα Πενθούντων Γονέων «Για τον Χρήστο»

Πώς μετασχηματίζεται ο πόνος και η οδύνη; μπορεί άραγε να ανοίξει κάποτε ένα μικρό παραθυράκι ελπίδας και αισιοδοξίας στην ψυχή και τη ζωή του γονιού αυτού;

Πολλές οι σκέψεις και τα ερωτηματικά γύρω από το σοβαρότατο ζήτημα της απώλειας ενός παιδιού- ένα ζήτημα ταμπού τις περισσότερες φορές ακόμη και στις ημέρες μας- το οποίο αλλάζει κατακλυσμιαία τη ζωή των γονιών που έμειναν πίσω…

Μία μητέρα που έζησε την ανείπωτη τραγωδία είναι και η κυρία Μυρτώ Πισπινή, η οποία αντίθετα με όσα όριζε η κοινή λογική και τα προφανή κοινωνικά δεδομένα, αποφάσισε μόλις τρεις ημέρες μετά την απώλεια του μονάκριβου γιου της «Χρήστου», να μαζέψει όση δύναμη της είχε απομείνει και παρά την οδύνη, να δημιουργήσει την «Ομάδα Πενθούντων Γονέων Ο Χρήστος».

«Εάν υπήρχε μία περίπτωση να επιβιώσω», όπως τονίζει, για να μην τρελαθώ και να μην αρρωστήσω βαριά, αυτό θα ήταν να βρεθώ με ανθρώπους που έχουν βιώσει τον ίδιο πόνο». Και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, σχεδόν αμέσως έκανε έρευνα για να διαπιστώσει εάν λειτουργούσε κάπου Ομάδα πενθούντων Γονέων. Εάν υπήρχε οπουδήποτε στην Ελλάδα Ομάδα Πενθούντων Γονέων, εγώ θα μετακόμιζα, σημειώνει εμφατικά.

Φυσικά στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ λειτουργούν τέτοιες ομάδες, μάλιστα υπάρχει ένας όρος για τους γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους. Ονομάζονται Επιζώντες. «Στην Ελλάδα οι γονείς που έχουν χάσει παιδί, ή παιδιά, που βρίσκονται;» αναρωτιέται η συνομιλήτριά μας, προσθέτοντας, ότι «αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε μία τρύπα και στην απόλυτη μοναξιά γιατί κανείς δεν αντέχει πολύ να πλησιάσει, ενώ όλοι πιστεύουν ότι αυτή η τρύπα θα τους καταπιεί…»

Η Μυρτώ Πισπινή μας λέει πώς δυστυχώς ο θάνατος ακόμη και στην εποχή μας θεωρείται ταμπού και ακόμη περισσότερο οι γονείς που έχουν χάσει παιδί, είναι ξεχασμένοι και κοινωνικά απομονωμένοι.

4 μήνες μετά την απώλεια του Χρήστου ξεκίνησαν οι συνεδρίες της Ομάδας Πενθούντων Γονέων. Η ομάδα αποτελείται από 30 περίπου γονείς, οι οποίοι συγκεντρώνονται κάθε Σάββατο 5 με 8 το απόγευμα, στην οποία βρίσκεται και ψυχολόγος που υποστηρίζει τις συνεδρίες. Παράλληλα, τρέχει και μία διαδικτυακή Ομάδα πενθούντων γονέων η οποία υποστηρίζει γονείς από όλη την Ελλάδα. Και όσο και εάν ακούγεται παράδοξο, οι συνεδρίες, υπήρξαν η βασική αιτία, να αποφευχθεί μια αυτοχειρία, μητέρας, που έχασε το παιδί της, όπως μας αποκαλύπτει η κυρία Πισπινή.

Η συνομιλήτριά μας μάλιστα, απευθύνει έκκληση προς όλους τους Δήμους της χώρας, να μπορέσουν να οργανώσουν αντίστοιχες Ομάδες πενθούντων. «Είναι πολύ εύκολο να γίνει, χρειάζεται ένας ψυχολόγος, μία ανάρτηση στα Social και ένα κλειδί για το οίκημα που θα χρησιμοποιούν οι γονείς τα Σαββατοκύριακα», σημειώνει, προσθέτοντας, ότι «είναι σίγουρο πώς οι άνθρωποι θα σπεύσουν αμέσως να… χώσουν το κεφάλι τους και να ανακουφιστούν από τον πόνο και την οδύνη». Παράλληλα, η ομάδα είναι πολύ εύκολο να αυτοοργανωθεί στη συνέχεια. ενώ οι συνεδρίες ξεκινούν και τελειώνουν με μία αγκαλιά …

«Το πένθος δεν θεραπεύεται γιατί δεν είναι πάθηση, χρειάζεται υποστήριξη…και πρέπει να αντιμετωπιστεί διότι εάν δεν γίνει, τότε είτε θα μετατραπεί σε ψυχική ασθένεια, είτε σε σοβαρή πάθηση σωματική, είτε σε αυτοκτονία», επισημαίνει εμφατικά και προσθέτει:

«Για τον γονιό που χάνει το παιδί του, η ζωή του αρχίζει από το μηδέν… Γι’ αυτό, μην αφήνετε μόνους τους γονείς που πενθούν… Κάντε τους παρέα, όταν έχετε λίγο χρόνο και όταν υπάρχει ψυχική αντοχή. Ειδικά τον πρώτο χρόνο, οι γονείς που πενθούν για το παιδί τους, νοιώθουν σαν ζητιάνοι… είναι πολύ ανακουφιστικό να ξέρουν ότι κάποιος τους θυμάται, ότι υπάρχει ένα δίκτυο ανθρώπων που τους νοιάζεται και τους τηλεφωνεί… Επίσης, μην λέτε λόγια παρηγοριάς, γιατί δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για τους ανθρώπους που έχουν χάσει τα παιδιά τους….»