EE: Η ουραγός που αισθάνεται πρωταγωνίστρια

Και μπορεί τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας να δημιουργήθηκε μία αίσθηση ότι ο στόχος αυτός ήταν εφικτός, η συνέχεια όμως απέδειξε ότι επρόκειτο για μία ψευδαίσθηση. Η Ε.Ε. σε κανένα επίπεδο δεν διαμορφώνει τις εξελίξεις, αλλά τρέχει πίσω απ’ αυτές.

Τους τελευταίους μήνες η ατζέντα διαμορφώνεται κυρίως από την αμερικανική πλευρά, καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ επιδιώκει- και εν πολλοίς το καταφέρνει- να ξαναμοιράσει προς όφελος του την τράπουλα. Αυτή ήταν η αίσθηση και για την αμυντική στρατηγική, όταν ξαφνικά οι ευρωπαίοι ηγέτες έμοιαζαν να ξυπνούν από έναν λήθαργο και άρχισαν να ανακοινώνουν εξοπλιστικές στρατηγικές, σαν να βρισκόταν κάποιος εχθρός στις πύλες της Ευρώπης. Και ναι μεν η Ρωσία έχει κατονομαστεί επισήμως ως κύριος πόλος απειλής, πλην όμως η «εγρήγορση» ήρθε αφού ο Τραμπ έκανε σαφές ότι δεν θα δώσει ούτε δολάριο για την ασφάλεια άλλων.

Τελευταίως είχαμε την περίφημη συμφωνία για τους δασμούς όπου αυτό που επικράτησε από την ευρωπαϊκή πλευρά ήταν το δόγμα «το μη χείρον βέλτιστον». Και την επόμενη μέρα συνέβη αυτό που συμβαίνει συνήθως. Οι Γάλλοι βλέπουν τη συμφωνία ως καταστροφική, οι Γερμανοί βιομήχανοι δηλώνουν ανήσυχοι και το όλο οικοδόμημα κλυδωνίζεται ήδη από τις διαφορετικές προσεγγίσεις.

Τίποτα δεν δείχνει από τις εξελίξεις του τελευταίου έτους ότι η ΕΕ έχει πιθανότητες να ορίζει τις εξελίξεις και όχι να τις ακολουθεί. Και όχι μόνο αυτό. Το θέμα της συνοχής της παραμένει υπαρκτό και αυτό δεν θέλει μόνο ευχές και σχέδια. Θέλει πολιτική βούληση και τόλμη χαρακτηριστικά που βρίσκονται σε ανεπάρκεια στη γηραιά ήπειρο.