Στη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου αρέσουν τα δράματα

Οι ειδήσεις που έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού επίσης αναμενόμενες, αλλά εξόχως δραματικές. Εκατοντάδες χιλιάδες υπάλληλοι μένουν απλήρωτοι, σημαντικοί τομείς της ομοσπονδιακής κυβέρνησης παύουν να λειτουργούν και όλο αυτό κοστίζει δισεκατομμύρια.

Το πρόβλημα σε όλη αυτή τη διαδικασία, σε όλο αυτό το «δράμα» είναι ότι οι Αμερικανοί το περνούν κάθε χρόνο. Δεν υπάρχει χρονιά που να μην υπάρχει ανησυχία για το shut down, να μην βρίσκουν κοινό τόπο Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι για να το αποφύγουν και τελικώς κατά κανόνα το αποφεύγουν στο παρά πέντε, εκτός από τις λίγες φορές που το αφήνουν να πάει μέχρι το και πέντε, όπως φέτος.

Θα απορήσει κανείς, ειδικά αν ζει στην Ευρώπη. Μα καλά, ολόκληρη υπερδύναμη δεν μπορεί να βρει έναν μηχανισμό, δεν μπορεί να προβλέψει αυτή την ετήσια κρίση και να νομοθετήσει μια πρόβλεψη που θα αποτρέπει την κρίση προς το τέλος του έτους; Θα μπορούσε, αλλά η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου αρέσκεται στα δράματα και από την άλλη δείχνει μια πρσήλωση σε διαδικασίες που ακόμα και η εμπειρία πολλών ετών έδειξε ότι είναι δυσλειτουργικές και ενίοτε επικίνδυνες, τηρούνται με ευλάβεια, με μια απόλυτη προσήλωση την παράδοση.

Η παράδοση λοιπόν λέει ότι για να αλλάξουν κάποιες διαδικασίες στις ΗΠΑ, που τις έχουν βρει από τους προπάτορες είναι πιο αργοί και από τους… Ευρωπαίους.

Το πιθανότερο είναι ότι αργά ή γρήγορα, μέσα σε κάποιες μέρες και αυτή η κρίση θα λήξει, με κόστος όμως και για την οικονομία και κυρίως για εργαζόμενους που θα χάσουν τους μισθούς τους. Γιατί καλό το δράμα, αλλά αν δεν είναι στον κινηματογράφο είναι οδυνηρό.