Bookreads: O Jon Fosse και η λογοτεχνία που κοιτάει προς τα μέσα του εαυτού

Η αλήθεια είναι πως δεν με έπεισε. Ο αφηγητής είναι ζωγράφος αλλά μάλλον θα έπρεπε να παραμείνει στα πινέλα του. Εντάξει, ίσως είναι λίγο υπερβολικό να αρχίζω έτσι το κείμενο αυτό. Είναι όμως τα ειλικρινή συναισθήματα που μου έβγαλε το βιβλίο “Το Άλλο Όνομα”. Δεν είχα διαβάσει κάτι άλλο από τον Jon Fosse, είχα ακούσει όμως πολλά γι' αυτόν.

Δεν ξέρω πως είναι τα άλλα του βιβλία, το συγκεκριμένο όμως σε καμία περίπτωση δεν κάνει τη ζωή εύκολη στον αναγνώστη. Διαρκώς υπάρχει μία επανάληψη, μία εμμονή με τον εαυτό, σε τόσο μεγάλο βαθμό που απλά κουράζει, η πλοκή ουσιαστικά δεν υπάρχει κι έτσι τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα για αυτόν που το διαβάζει. Ο συγγραφέας κάνει ένα, μάλλον κοινότοπο, παιχνίδι με τον διττό εαυτό, ονομάζοντας Άσλε έναν, ας το πούμε, πανομοιότυπο χαρακτήρα που του μοιάζει. Όλο το βιβλίο φαίνεται να είναι μία και μοναδική παράγραφος μέσα στην οποία ο συγγραφέας μάλλον δεν μας λέει και τίποτα, απλά μουρμουρίζει τα δικά του καθημερινά και κάπως ανιαρά γεγονότα.

PHOTO 1 / 2

Σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο, το “Το Άλλο Όνομα” είναι ένα ανάγνωσμα γι' αυτούς που έχουν την εντύπωση πως η σελίδα είναι μία ευκαιρία να ρίξουν πάνω της οτιδήποτε τους έρθει στο κεφάλι, οποιοδήποτε συναίσθημα ή γεγονός, η αλήθεια όμως είναι πως από τη ζωή μας πολύ λίγα πράγματα έχουν λογοτεχνικό ενδιαφέρον. Ο Jon Fosse προσποιήθηκε πως έγραψε ένα μυθιστόρημα ενώ στην ουσία μουρμούριζε ασυναρτησίες και βαρετά συμβάντα ενός εξίσου βαρετού τύπου, όπου τελικά δεν μας λέει και κάτι. Πλέον, στην εποχή που ζούμε το να είναι κανείς αλκοολικός και ζωγράφος μάλλον είναι κάπως κλισέ, τόσο κλισέ που οι σελίδες βαραίνουν επικίνδυνα.

Τώρα εκεί στη Νορβηγία τον Jon Fosse τον έχουν αρκετά ψηλά, οπότε είτε δεν έχουν ιδέα από καλή λογοτεχνία είτε εγώ διάβασα το λάθος βιβλίο του. Δύσκολο, ανούσιο και στρυφνό ανάγνωσμα που δεν μου έδωσε κάτι καινούριο. Ό,τι πρέπει για αυτούς που έχουν δυσκολία στον ύπνο. Στην τρίτη σελίδα θα αποκοιμηθούν σίγουρα.