Οι Blur γυρνάνε πίσω στις britpop ρίζες με το νέο τους άλμπουμ

Δεν περιμένατε πραγματικά το νέο Song 2 ξανά, σωστά;

Ή θα ήταν μαθηματικά πιο σωστό να ονομάσουμε το Song 3;

Οι Blur είναι πολύ καλύτεροι από αυτό. Είναι, τελικά, ένα αρκετά περίπλοκο σύμπλεγμα τεσσάρων μεσήλικων ανδρών που απολαμβάνουν την ιδέα να βυθίζονται σε άγνωστες μουσικές περιοχές, αλλά το ταξίδι είναι που μετράει.

Οι Blur επανέρχονται με νέο άλμπουμ και είναι δυνατό, ποιος το περίμενε όμως αυτό;

Μετά από τόσα χρόνια ίσως να είχαμε τις αμφιβολίες μας για τα κίνητρα τους. Οι περισσότερες μπάντες που επανέρχονται μετά από χρόνια στη μουσική σκηνή το κάνουν μάλλον για το χρήμα και την αρπαχτή, αλλά οι Blur δεν είναι από αυτούς.

Έχει περάσει καιρός από τότε που οι Blur έφτιαξαν έναν δίσκο και ακόμη περισσότερο από τότε που έκαναν έναν τόσο καλό δίσκο. Η παραγωγή της τελευταίας περιόδου, όταν αξιολογείται στο πλαίσιο του ευρύτερου καταλόγου τους, είναι εμποτισμένη με ένα συγκεκριμένο σκοτάδι – είτε πρόκειται για τη μελαγχολία του Think Tank του 2003, που δημιουργήθηκε καθώς η σχέση μεταξύ Damon Albarn και Graham Coxon ήταν ανεπανόρθωτα «σπασμένη», είτε η κλειστοφοβική παραξενιά του The Magic Whip του 2015, καθώς προσπάθησαν να ανακτήσουν τις δόξες του παρελθόντος σε ένα στούντιο του Χονγκ Κονγκ.

Υπήρχε ένα παράξενο βάρος στους Blur των τελευταίων ημερών - μέχρι τώρα. Το αποτινάζουν όμως από πάνω τους στο «The Ballad of Darren», ένα όμορφο δίσκο που ακούγεται σαν οι τέσσερις σύντροφοι να διασκεδάζουν ξανά. Γλιστρούν απρόσκοπτα σε πολλές από τις παλιές φόρμες τους. Είναι φασαριόζοι στο Barbaric, κλασικοί ποπ-ροκερ στην St Charles Square, αγαπητοί επαναπροσδιοριστές των αμερικανικών επιρροών αλτ-ροκ στο Goodbye Albert και απίστευτα ερωτευμένοι στο πονεμένο Far Away.

Η οργανική παλέτα είναι σχετικά απλή και οι μελωδίες αφομοιώνονται κατευθείαν, όπου στους δύο τελευταίους δίσκους τους, μερικές από τις παραξενιές του Albarn στον κόσμο των Gorillaz βρήκαν έναν τρόπο να εισχωρήσουν. Δεν υπάρχει πιο ισχυρή υπενθύμιση στο «The Ballad of Darren».

Η προσέγγιση «πίσω στις ρίζες» είναι εμφανής από το εξαιρετικό single, The Narcissist. Είναι ο υπέροχος, συγκρατημένος ήχος μιας μπάντας που υπέφερε τόσο μεγάλους πόνους για τόσο καιρό και τελικά κατακάθισε και πάλι στη βάση της. Από αυτή την άποψη, το άλμπουμ είναι καλό.