Το «Elio» της Pixar και η μεγάλη πτώση των παιδικών animation

Το πρόβλημα, όπως φαίνεται, δεν είναι μόνο το ίδιο το φιλμ, αλλά μια γενικότερη τάση στον χώρο του οικογενειακού κινηματογράφου: οι πρωτότυπες ιδέες δεν πείθουν πλέον το κοινό. Αντίθετα, οι συνέχειες, τα remake και οι κινηματογραφικές μεταφορές γνωστών ιστοριών εξακολουθούν να κυριαρχούν στα ταμεία. Από το «Moana 2» μέχρι τον νέο «Μουφάσα», το κοινό δείχνει να προτιμά το γνώριμο, το οικείο, αυτό που ξέρει τι να περιμένει.

• Διαβάστε επίσης: «Elio»: Ένα οικείο αλλά τρυφερό ταξίδι αυτογνωσίας από την Pixar

Ο Elio προσπάθησε να προσφέρει κάτι διαφορετικό: μια φρέσκια, συναισθηματική ιστορία για ένα μοναχικό αγόρι που ταξιδεύει στο διάστημα και ανακαλύπτει τη φιλία. Ωστόσο, το αποτέλεσμα δεν κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές ούτε των μικρών ούτε των μεγάλων θεατών. Η αφήγηση θεωρήθηκε περίπλοκη, με συνεχείς αλλαγές σκηνικού και υπερβολικές προσπάθειες να εντυπωσιάσει, χωρίς να καταφέρει να δημιουργήσει έναν συνεκτικό πυρήνα.

Οι αλλαγές σκηνοθετών και σεναριογράφων κατά τη διάρκεια της παραγωγής ενίσχυσαν την αίσθηση ασυνέχειας. Όταν εμπλέκονται πολλές δημιουργικές φωνές χωρίς σαφή καθοδήγηση, το τελικό αποτέλεσμα κινδυνεύει να χαθεί σε ένα χάος από υποπλοκές και συμβολισμούς, που αποπροσανατολίζουν περισσότερο απ’ ό,τι εμπνέουν.

Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν υπάρχει χώρος για νέες ιδέες στο σύγχρονο οικογενειακό σινεμά. Με το κοινό να έχει πλέον εξοικειωθεί με τις πλατφόρμες streaming και την ευκολία του «παρακολουθώ όποτε και όπως θέλω», μια απλή αλλά πρωτότυπη ιστορία φαίνεται να μην αρκεί για να τους φέρει πίσω στις σκοτεινές αίθουσες.

Ίσως το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι ίδιες οι ταινίες, όσο το ότι η βιομηχανία δεν εμπιστεύεται πλέον τους δημιουργούς να πουν απλές ιστορίες. Σε μια εποχή που η εμπορικότητα υπαγορεύει κάθε καλλιτεχνική απόφαση, ίσως αυτό που χρειάζεται το παιδικό σινεμά είναι λιγότερο τελειομανία και περισσότερη ψυχή. Και, ενδεχομένως, λίγη περισσότερη... τρέλα.