Ίρβιν Γουέλς και «Men in Love»: Ο κόσμος του Trainspotting επιστρέφει αλλά...μάλλον κουρασμένος

Το μυθιστόρημα του 2025, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Jonathan Cape, επιχειρεί να λειτουργήσει όχι μόνο ως σίκουελ του αρχικού έργου, αλλά και ως ένας καθρέφτης μιας Βρετανίας που μοιάζει παγιδευμένη στην ίδια της την ιστορία.

Αντικαθιστώντας ουσιαστικά το Porno του 2002, το Men in Love ξεκινά ακριβώς από το σημείο που τελειώνει το Trainspotting – μετά τη μοιραία προδοσία στο μεγάλο ναρκεμπόριο. Οι τέσσερις βασικοί χαρακτήρες –Ρέντον, Σπατ, Σικ Μπόι και Μπέγκμπι– ακολουθούν τις ξεχωριστές τους πορείες: από την ηρεμία του Άμστερνταμ και τη λονδρέζικη κοινωνική άνοδο, μέχρι τη βία, τις εξαρτήσεις και τις φυλακές του Λιθ.

Το αφήγημα ξετυλίγεται μέσα από εναλλασσόμενες αφηγήσεις πρώτου προσώπου, με τον Γουέλς να επιχειρεί να εξετάσει τι σημαίνει ενηλικίωση για ήρωες που χτίστηκαν πάνω στην άρνησή της. Οι χαρακτήρες μένουν μεν ζωντανοί –το δηλητηριώδες χιούμορ, η αθυροστομία και η κοινωνική παρατήρηση είναι παρόντα– αλλά η αφήγηση δείχνει σημάδια κόπωσης. Ορισμένες προκλητικές ατάκες φλερτάρουν με την κακογουστιά, ενώ ο όγκος του βιβλίου (ξεπερνά τις 500 σελίδες) προδίδει την απουσία ενός πιο στιβαρού editorial χεριού.

Ωστόσο, ο Γουέλς δεν έχει χάσει την επαφή του με την ψυχολογία της εξάρτησης, την τραγικότητα της ανθρώπινης αδυναμίας, αλλά και την κοινωνική οργή που τον χαρακτήριζε από την αρχή. Ο Σπατ, για παράδειγμα, εξακολουθεί να συγκινεί, ακριβώς επειδή ο συγγραφέας σκιαγραφεί με λεπτομέρεια και ευαισθησία τον εσωτερικό του αγώνα.

Η επιστροφή αυτή στον κόσμο του Trainspotting –σε μια εποχή όπου η Βρετανία διολισθαίνει ανάμεσα σε «νεο-Θάτσερ ζόμπι», Μπλερικούς και αναχρονιστικά μοντέλα εξουσίας– είναι εύλογη. Οι ήρωες του Γουέλς έχουν γίνει σύμβολα, πολιτισμικά τοτέμ μιας γενιάς που ποτέ δεν βρήκε απόλυτα τη θέση της.

Όμως το Men in Love, παρά τις καλές στιγμές και την επιμονή του να αναμετρηθεί με το παρελθόν, ίσως αποδεικνύει το αντίθετο: ότι το να επιστρέφεις ξανά και ξανά στις ίδιες ιστορίες, σημαίνει ότι κάτι καινούργιο λείπει απελπισμένα από το παρόν.

Ίσως η μεγαλύτερη ανάγκη δεν είναι άλλη από μια νέα αφήγηση. Όχι άλλο Trainspotting – ή τουλάχιστον, όχι μόνο αυτό.