«Caught Stealing»: Ο Ντάρεν Αρονόφσκι «εγκλωβίζει» τον Όστιν Μπάτλερ σε ένα ψυχρό και άδειο νουάρ

Ο Ντάρεν Αρονόφσκι είναι ένας σκηνοθέτης που πάντα διχάζει: είτε παραδίδει αριστουργήματα συναισθηματικής έντασης, όπως το The Wrestler (2008), είτε σκοτεινά εφιάλτες όπως το Requiem for a Dream (2000) και το Mother! (2017). Με το Caught Stealing, όμως, ο δημιουργός επιχειρεί κάτι διαφορετικό: μια κλασική ιστορία εγκλήματος στη Νέα Υόρκη του 1998, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τσάρλι Χιούστον.

Πρωταγωνιστής είναι ο Χένρι «Χανκ» Τόμσον (Όστιν Μπάτλερ), ένας ταπεινός μπάρμαν που αγαπά το μπέιζμπολ, τη μητέρα του και τα σκυλιά – ένας «καλός τύπος», όπως τον περιγράφει η Γιοβόν (Ζόι Κράβιτς). Όταν όμως ο εκκεντρικός γείτονάς του, Ρας (Ματ Σμιθ), του αφήνει τον γάτο του και εξαφανίζεται, ο Χανκ βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος στον υπόκοσμο, καταδιωκόμενος από Πορτορικανούς γκάνγκστερ, Ρώσους μαφιόζους και Χασιδικούς αδελφούς με μαφιόζικες βλέψεις, ενώ μια σκληρή ντετέκτιβ (Ρετζίνα Κινγκ) παρακολουθεί από κοντά. Στο επίκεντρο: 4 εκατομμύρια δολάρια που όλοι είναι διατεθειμένοι να ματώσουν για να αποκτήσουν.

Παρά το εκρηκτικό καστ – που περιλαμβάνει τους Λιβ Σράιμπερ, Βίνσεντ Ντ’ Ονόφριο και τον Μπαντ Μπάνι – η ταινία χαρακτηρίζεται από αργούς ρυθμούς, βαριά σκηνοθεσία και ψυχρή φωτογραφία του μόνιμου συνεργάτη του Αρονόφσκι, Μάθιου Λιμπατίκ. Η Νέα Υόρκη, αντί να λειτουργεί σαν ζωντανό σκηνικό, θυμίζει τουριστικό οδηγό με βιαστικές στάσεις σε μνημεία και τοποθεσίες.

Ο Μπάτλερ, μετά την επιτυχία του στο Elvis, δείχνει πρόθυμος να βυθιστεί σε πιο σκοτεινούς ρόλους, αλλά εδώ ο χαρακτήρας του μένει εγκλωβισμένος στο μοτίβο του «καλού παιδιού-θύματος». Αντίθετα, ο κρυφός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο γάτος Bud – υποδυόμενος από τον Τόνικ – που κλέβει την παράσταση με την απροσδόκητη «ερμηνεία» του.

Συνολικά, το Caught Stealing είναι μια προσπάθεια ανάμειξης νουάρ, βίας και μαύρου χιούμορ που όμως δεν βρίσκει ποτέ τον σωστό τόνο. Ο Αρονόφσκι παραμένει σκηνοθέτης με όραμα, αλλά εδώ το υλικό δείχνει φτωχό, αφήνοντας την εντύπωση πως ούτε οι πρωταγωνιστές ούτε το κοινό μπορούν να «κλέψουν» λίγο από την εμπειρία μιας πραγματικά δυνατής κινηματογραφικής στιγμής.