Βλ. Κυριακίδης: Η αναγνωρισιμότητα μου δίνει κουράγιο για να συνεχίσω να ψάχνω, θέλω να διαφέρω

Με καριέρα που μετρά δεκαετίες στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης έχει καταφέρει να γίνει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης.

Είπε χαρακτηριστικά για την αναγνωρισιμότητα του:

«Λατρεύω την αναγνωρισιμότητα γιατί μου θυμίζει τα τότε χρόνια. Το να περνάω από τον δρόμο και να φωνάζουν "καλό παιδί", "ηθοποιάρα", "μεγάλε", "αδερφέ μας", "φίλε μας", όλο αυτό είναι πολύ ευχάριστο για μένα. Οι άνθρωποι τραγουδούσαν στους δρόμους. Ξέραμε τα οικογενειακά των πάντων της γειτονιάς. Όπως ξέραμε και τα δικά μας. Αυτό μου δίνει κουράγιο για να συνεχίσω να ψάχνω. Γιατί πραγματικά από ρόλο σε ρόλο θέλω να διαφέρω. Δεν μπορώ να μιλήσω με στεγανά, ούτε με μανιέρες. Προσπαθώ να αλλάζω. Και είναι η μεγάλη μου αγωνία αυτή»

Έχοντας πρωταγωνιστήσει σε επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές και παραστάσεις, επιστρέφει στη σκηνή με το αριστουργηματικό έργο του Έντουαρντ Άλμπι, Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια.

Όταν τον ρωτήσαμε για το καλύτερο και πιο σημαντικό κομπλιμέντο που του έχουν κάνει μας απάντησε:

«Το επαναλαμβάνω, το έχω πει κι άλλες φορές, αλλά ήταν το πιο ωραίο κομπλιμέντο που έχω ακούσει. Είχα ένα φίλο, η ανιψιά του οποίου δουλεύει εθελοντικά σε οίκο ευγηρίας. Εκεί ήταν μια γιαγιά που, όταν ρωτήθηκε ποιον ηθοποιό αγαπάει, είπε ότι της αρέσει πολύ ο Βλαδίμηρος, γιατί «δεν παίζει, είναι». Η γιαγιά αυτή ήταν τυφλή! Την ευχαριστώ και θα την ευχαριστώ για πάντα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πράγμα».

Η παράσταση «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» εξερευνά τις ψευδεπίγραφες ζωές των ζευγαριών και τη δυναμική της ανθρώπινης ψυχής, προσφέροντας στον Κυριακίδη την ευκαιρία να δουλέψει βαθιά την εσωτερική σύγκρουση και την τραγικότητα των χαρακτήρων.

Για την εμπειρία του στο θρυλικό Caveman ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μας είπε:

«Ήταν η πιο δύσκολη παράσταση γιατί είσαι μόνος για δύο ώρες. Η επαφή με το κοινό με γυμνάσε πολύ, έγινα γρηγορότερος στην κωμωδία μου. Όσο πιο ανθρώπινος ήμουν, τόσο πιο αστείος γινόμουν.»

Ολόκληρη η συνέντευξη του Βλαδίμηρου Κυριακίδη στο CNN Greece:

Καινούργια παράσταση. «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» Το γνωστό έργο σε σκηνοθεσία Τσαφούλια. Μίλησε μας για αυτό το εγχείρημα. Αναλαμβάνεις ένα ρόλο γεμάτο εντάσεις και αυτοκαταστροφικά μοτίβα. Τι σε τράβηξε σε αυτόν τον ρόλο;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Καταρχάς, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τότε ίσως που ήμουν και φοιτητής στη δραματική σχολή, πάντα με τραβούσε το συγκεκριμένο έργο. Δεν μπορείς να μην έρθεις σε επαφή με αυτό το έργο. Είτε θα το ανεβάσεις, είτε απλά για προσωπική εξάσκηση. Είναι ένα κολοσσιαίο έργο. Ο συγγραφέας είναι τεράστιος και δημιουργεί παγίδες για να πέσουν μέσα οι χαρακτήρες του. Όπως επίσης, παγίδες δημιουργεί και η ίδια η κοινωνία, και κατ’ επέκταση είναι ένα θεατρικό έργο. Δηλαδή, τι κάνει; Κάνει μια ανάστροφη απεικόνιση της κοινωνίας. Γι’ αυτό είναι σημαντικός ο συγγραφέας.

Τι σε γοήτευσε στο ρόλο του Τζορτζ;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Δεν είναι τυχαίο ότι το συγκεκριμένο έργο το λένε έργο των ψευδαισθήσεων. Οι άνθρωποι χρειάζονται ψευδαισθήσεις για να γεμίσουν τα κενά της καθημερινότητάς τους. Αυτές τις ψευδαισθήσεις κυνηγάει να γκρεμίσει ο Τζορτζ. Αγαπάει πραγματικά τη γυναίκα του, όσο τοξικό και αν είναι το ζευγάρι, και ο συγγραφέας διαρκώς φέρνει τους χαρακτήρες πίσω στην πραγματικότητα, χωρίς αναισθητικό.

Τι κάνει έναν ηθοποιό καλό; Είναι η τεχνική ή το συναίσθημα;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Όλα κάνουν έναν καλό ηθοποιό. Η «γυμναστική», με τα χρόνια, τον κάνει καλό. Ξεκινά πάντα να προσεγγίζει με συναίσθημα, το οποίο δίνει την προέκταση της ποίησης που θα φύγει από μέσα μας. Από εκεί και πέρα, έρχεται η τεχνική, γιατί όσο γυμνάζεις το συναίσθημα, καταλαβαίνεις τι πρέπει να διορθώσεις. Επί της ουσίας, προσπαθούμε να διογκώσουμε το συναίσθημα, για να φτάνουμε και μέχρι την τελευταία σειρά πίσω στο θέατρο.

Πώς εφαρμόζεις τη δική σου τεχνική;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Με τα χρόνια συνεχίζω να γυμνάζομαι με ρόλους και εφαρμόζω μια προσωπική τεχνική που την ονομάζω «πέραν του ελέγχου μου». Επιτρέπω σκηνικά στον εαυτό μου να ξεφεύγει από τον έλεγχο που δεν πρέπει υποτίθεται να ξεφεύγει ποτέ. Αυτό δεν είναι αυτοσχεδιασμός, αλλά χειρισμός του «μέσα» μου.

Ποιο είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που σου έχουν κάνει;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Το επαναλαμβάνω, το έχω πει κι άλλες φορές, αλλά ήταν το πιο ωραίο κομπλιμέντο που έχω ακούσει. Είχα ένα φίλο, η ανιψιά του οποίου δουλεύει εθελοντικά σε οίκο ευγηρίας. Μου έστειλε ένα βίντεο με μια γιαγιά που, όταν ρωτήθηκε ποιον ηθοποιό αγαπάει, είπε ότι της αρέσει πολύ ο Βλαδίμηρος, γιατί «δεν παίζει, είναι». Η γιαγιά αυτή ήταν τυφλή! Την ευχαριστώ και θα την ευχαριστώ για πάντα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πράγμα.

Τι σου έδωσε το πιο γνωστό σου σίριαλ «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα»; Πώς βιώνεις την αναγνωρισιμότητα από το κοινό;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Επειδή μεγάλωσα σε μια ανοικτή γειτονιά, έχω μάθει να είμαι ανοιχτός στους ανθρώπους. Λατρεύω την αναγνωρισιμότητα γιατί μου θυμίζει τα τότε χρόνια. Το να περνάω από τον δρόμο και να φωνάζουν «καλό παιδί», «ηθοποιάρα», «μεγάλε», «αδερφέ μας», «φίλε μας», όλο αυτό είναι πολύ ευχάριστο για μένα. Οι άνθρωποι τραγουδούσαν στους δρόμους. Ξέραμε τα οικογενειακά των πάντων της γειτονιάς. Όπως ξέραμε και τα δικά μας. Αυτό μου δίνει κουράγιο για να συνεχίσω να ψάχνω. Γιατί πραγματικά από ρόλο σε ρόλο θέλω να διαφέρω. Δεν μπορώ να μιλήσω με στεγανά, ούτε με μανιέρες. Προσπαθώ να αλλάζω. Και είναι η μεγάλη μου αγωνία αυτή. Και πραγματικά είναι ιδιαίτερη τιμή όταν το κοινό ξυπνάει το πρωί και λέει τι έχω να κάνω το βράδυ πάω να δω τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη.

Τι θυμάσαι από την δύσκολη εμπειρία από το solo performance στο Caveman;

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Ήταν η πιο δύσκολη παράσταση γιατί είσαι μόνος για δύο ώρες. Εκεί πρέπει να εφαρμόζεις όσα ξέρεις και να ανακαλύπτεις διαρκώς νέα πράγματα και τρικ, για να ανταπεξέλθεις στο solo performance. Η επαφή με το κοινό με γυμνάσε πολύ, έγινα γρηγορότερος στην κωμωδία μου. Όσο πιο ανθρώπινος γινόμουν, τόσο πιο αστείος γινόμουν, επικοινωνούσα ευθαρσώς με το κοινό και είχα σπάσει τον τέταρτο τοίχο. Έβαζα το κοινό να συμμετέχει πάντα, όπως μια ερώτηση που έλεγα στο κοινό, που έλεγε «ποιο είναι το μέρος του άντρα που του ανήκει μέσα στο σπίτι». Πήρα χιλιάδες απαντήσεις. Το μπαλκόνι, η σόμπα, το χαλάκι έξω από τη πόρτα, και πετάχτηκε κάποιος και μου λέει «το πατάρι». Του λέω να φανταστώ ότι βάζει η γυναίκα σου τη σκάλα να ανέβεις, αλλά μετά τη παίρνει, μην τυχόν και ξανακατέβεις. Χαμός στο θέατρο. Συνεχίζω, του λέω, «Α, κάθε Χριστούγεννα σε βγάζει μαζί με το δέντρο». Και στο τέλος του λέω, «Είσαι και προνομιούχος. Όταν ανάβει το λαμπάκι του θερμοσίφωνα, μπορείς και διαβάζεις κιόλας». Όλοι αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί έρχονται με τα χρόνια και την εμπειρία κι έτσι κάπως το κοινό αποζημιώνεται.