Από τη «Χιονάτη» στο «The Smashing Machine»: Οι 10 κινηματογραφικές... αποτυχίες του 2025

Το 2025 απέδειξε ότι τα μεγάλα ονόματα, τα γνωστά franchises και οι γενναίοι προϋπολογισμοί δεν αποτελούν πλέον εγγύηση επιτυχίας.

Παρά τις επιμέρους εισπρακτικές νίκες της χρονιάς, μια σειρά από φιλόδοξες και πολυσυζητημένες ταινίες δεν κατάφεραν να βρουν ανταπόκριση στο κοινό, αφήνοντας πίσω τους ερωτήματα για την κατεύθυνση της σύγχρονης κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Οι 10 ηχηρές κινηματογραφικές αποτυχίες του 2025

Thunderbolts

Η Marvel είδε ακόμη μία ταινία της να αποδίδει αισθητά λιγότερο από τις χρυσές εποχές του MCU. Παρότι τα σχεδόν 400 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως δεν θεωρούνται καταστροφή, το Thunderbolts* έμοιαζε με «ξαναζεσταμένο φαγητό» από ένα σύμπαν που είχε ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο του. Μαζί με το Captain America: Brave New World, ενίσχυσε τη συζήτηση γύρω από την κόπωση του κοινού απέναντι στις υπερηρωικές ταινίες.

Χιονάτη (Snow White)

Η Disney γνώρισε τεράστια επιτυχία με άλλα live-action remakes, όμως η Χιονάτη αποδείχθηκε η εξαίρεση. Διχασμένη ανάμεσα στον σεβασμό στο πρωτότυπο animation του 1937 και σε μια πιο «ανατρεπτική» προσέγγιση, η ταινία βυθίστηκε σε διαδοχικές αντιπαραθέσεις πριν καν βγει στις αίθουσες. Το αποτέλεσμα ήταν μια παραγωγή που δεν κατάφερε να ξεπεράσει το βάρος της αρνητικής δημοσιότητας.

Mickey 17

Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Μπονγκ Τζουν-χο μετά τον θρίαμβο των Παράσιτων συνοδεύτηκε από καθυστερήσεις, υψηλό προϋπολογισμό και τελικά απογοήτευση. Παρά την παρουσία του Ρόμπερτ Πάτινσον, η ταινία κατηγορήθηκε για έλλειψη ταυτότητας και δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει το όνομα του δημιουργού της.

After the Hunt

Η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Λούκα Γκουαντανίνο έμοιαζαν συνταγή επιτυχίας, όμως αυτό το δράμα με φόντο τον ακαδημαϊκό κόσμο του Yale απέτυχε παταγωδώς. Με χαμηλές εισπράξεις και υπερβολική διάρκεια, το φιλμ έδωσε την αίσθηση μιας ακριβής τηλεοπτικής σειράς που δύσκολα δικαιολογούσε την κινηματογραφική της προβολή.

Christy

Το biopic της πυγμάχου Κρίστι Μάρτιν σημείωσε ένα από τα χειρότερα ανοίγματα της χρονιάς, παρά τη συμμετοχή της Σίντνεϊ Σουίνι. Η αποτυχία του ανέδειξε το χάσμα ανάμεσα στη δημοφιλία στα social media και την πραγματική κινηματογραφική απήχηση, αλλά και τη δυσκολία των μικρότερων, πιο απαιτητικών παραγωγών να βρουν κοινό.

I Know What You Did Last Summer

Η αναβίωση ενός horror franchise των 90s δεν είχε την τύχη άλλων επιτυχημένων επιστροφών. Το κοινό απλώς δεν έδειξε το ίδιο συναισθηματικό δέσιμο με τον συγκεκριμένο τίτλο, αποδεικνύοντας ότι η νοσταλγία δεν λειτουργεί πάντα ως ασφαλές εισιτήριο επιτυχίας.

Springsteen: Deliver Me from Nowhere

Το biopic του Μπρους Σπρίνγκστιν επέλεξε μια εσωστρεφή, χαμηλών τόνων προσέγγιση, εστιάζοντας σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του καλλιτέχνη. Παρά την προσπάθεια του Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ, το κοινό φάνηκε να προτιμά τη μεγαλοπρέπεια και την ενέργεια που χαρακτηρίζει τη μουσική του Springsteen.

Elio

Μετά το Inside Out 2, οι προσδοκίες για την Pixar ήταν υψηλές. Το Elio, όμως, βγήκε αποδυναμωμένο από αλλαγές δημιουργικής ομάδας και έλλειψη ξεκάθαρου αφηγηματικού πυρήνα, θυμίζοντας άλλες πρόσφατες αποτυχίες της Disney που δυσκολεύτηκαν να εξηγήσουν «γιατί υπάρχουν».

M3GAN 2.0

Η συνέχεια του viral hit M3GAN τόλμησε να αλλάξει είδος και κλίμακα, μετατρέποντας το σατιρικό slasher σε γεωπολιτικό action. Αν και διασκεδαστική, η ταινία δεν έδωσε στο κοινό αυτό που περίμενε, επιβεβαιώνοντας ότι η υπερβολική δημιουργική φιλοδοξία μπορεί να λειτουργήσει εις βάρος της εμπορικής επιτυχίας.

The Smashing Machine

Ο Ντουέιν Τζόνσον επιχείρησε μια πιο δραματική στροφή, σε έναν ρόλο που στόχευε ακόμη και σε οσκαρική αναγνώριση. Παρά το δυνατό καστ και τη σκηνοθεσία του Μπένι Σάφντι, το κοινό δεν αγκάλιασε μια σκοτεινή, καταθλιπτική εκδοχή του «The Rock», αποδεικνύοντας ότι οι θεατές έχουν πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες από τους κινηματογραφικούς σταρ.