Ο Σπύρος Γραμμένος Επί Σκηνής: Ο κόσμος πρέπει να ξέρει ότι αυτός είναι βιαστής

Την ιστορία του Σπύρου Γραμμένου μόνο συνηθισμένη δεν την λες.

Ο Σπύρος μετακόμισε στα Ιωάννινα στα 15 του χρόνια και έζησε εκεί έως τα 30 του.

Μια από τις πρώτες μεγάλες αγάπες του Σπύρου, υπήρξε η κομμωτική. Κι όμως την θυσίασε για την μουσική και το τραγούδι.

Άφησε το κομμωτήριο που διατηρούσε επί 15 χρόνια στα Γιάννενα και αποφάσισε να ζήσει μόνο από τη μουσική, όπως μας είπε ο ίδιος:

«Άφησα το κομμωτήριο και αποφάσισα να ζήσω μόνο από τη μουσική. Ήταν δύσκολα, αλλά έκανα live, μουσικές για θέατρο, ραδιόφωνο, γράψιμο. Κάπως τα έχω καταφέρει. Δεν πρέπει να απογοητεύεσαι και να πεις πως δεν θα έχεις να φας αν κάνεις μόνο αυτό».

Η προσωπική του ζωή χαρακτηρίζεται από μια βαθιά αίσθηση χιούμορ, χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρχει, ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και η μουσική του.

Το χιούμορ του έχει προσφέρει δύναμη στις δύσκολες στιγμές, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος:

«Το χιούμορ είναι όπλο που πρέπει να το έχουμε στη φαρέτρα μας. Το έχω χρησιμοποιήσει ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου και με έχει βοηθήσει πολύ. Το χιούμορ πρέπει να το χρησιμοποιούμε πάντα γιατί μας βοηθάει στη ζωή. Έχω κάνει χιούμορ στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου».

«Χρειάστηκαν πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας για να μιλήσω δημόσια»

Ένα από τα πιο δυνατά σημεία της συνέντευξης είναι η ανοιχτή αναφορά του στη σεξουαλική κακοποίηση που δέχτηκε όταν ήταν μικρός και τη διαδικασία που ακολούθησε για να μιλήσει δημόσια, όπως μας είπε ο ίδιος χρειάστηκαν πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας για να τα καταφέρει:

«Η κακοποίηση σε κάνει συνένοχο, σε γεμίζει με ενοχές που θα έπρεπε να έχει ο κακοποιητής. Χρειάστηκα πέντε χρόνια ψυχοθεραπείας για να καταφέρω να μιλήσω δημόσια για αυτό το συμβάν».

Στο ίδιο πλαίσιο, μοιράζεται και το άγχος που νιώθει πριν ανέβει στη σκηνή, περιγράφοντας μια μοναδική εμπειρία πανικού.

«Σε μια συναυλία πριν μερικά χρόνια ένιωσα πως θα λιποθυμήσω στο πρώτο λεπτό. Ήταν η πρώτη φορά που είπα μέσα μου ‘αν είναι να πεθάνω, ας πεθάνω εδώ’. Έζησα μαζί με την κρίση για πέντε λεπτά στη σκηνή και συνέχισα» εξηγεί ο ίδιος.

«Τα τραγούδια μάς βρίσκουν, μάς γράφουν... Δεν πιστεύω ότι εμείς γράφουμε τραγούδια»

Όσον αφορά στη δημιουργία των τραγουδιών του, υπογραμμίζει ότι τα τραγούδια δεν γράφονται αποκλειστικά από τον ίδιο:

«Πιστεύω πως τα τραγούδια μάς βρίσκουν, μας γράφουν. Δεν πιστεύω ότι εμείς γράφουμε τα τραγούδια. Η τέχνη υπάρχει εκεί έξω και απλώς σε βρίσκει».

Τέλος, ο Γραμμένος εκφράζει τις πολιτικές και κοινωνικές του ανησυχίες για την αδικία στον κόσμο:

«Ζούμε μέσα σε πόλεμο και αδικία. Νιώθω συχνά ανήμπορος, αλλά βλέπω συλλογικότητες να προσπαθούν για κάτι καλύτερο. Πρέπει να είμαστε πάντα με τον αδύναμο και τον αδικημένο».

Η στάση του αυτή αντικατοπτρίζει την αίσθηση συλλογικής ευθύνης και την πίστη του στην αλληλεγγύη προς τους καταπιεσμένους, όπου κι αν βρίσκονται.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με τον Σπύρο Γραμμένο:

Τελικά, μπορεί να ζήσει κάποιος από το τραγούδι στην Ελλάδα σήμερα;

Σπύρος Γραμμένος: Μπορεί να ζήσει από τη μουσική, αρκεί είτε να βγάζει πολλά χρήματα από τα τραγούδια του είτε να κάνει πολλά πράγματα γύρω από τη μουσική και την τέχνη. Εγώ άφησα το κομμωτήριο που είχα 15 χρόνια στα Γιάννενα και αποφάσισα να ζήσω μόνο από τη μουσική. Ήταν δύσκολα, αλλά έκανα live, μουσικές για θέατρο, ραδιόφωνο, γράψιμο. Δεν μου αρέσει η λογική «δεν θα έχεις να φας αν γίνεις μουσικός». Αν το θες πραγματικά, ζεις με αυτό, βρίσκεις τρόπους γύρω του. Απλώς είναι μια δουλειά χωρίς ωράριο, δουλεύεις συνέχεια. Εγώ μόνο με μεγάλη προσπάθεια βάζω όρια, π.χ. να έχω μια ώρα το βράδυ μόνο για προσωπική ζωή.

Τι θα άλλαζες στον Έλληνα, αν μπορούσες;

Σπύρος Γραμμένος: Δεν θα άλλαζα κάτι μόνο στον Έλληνα, αλλά σε όλο τον κόσμο: την αδικία. Νομίζω πως είναι το πιο σοβαρό πρόβλημα. Θα ήθελα οι άνθρωποι να μην είμαστε άδικοι με τους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Στην προσωπική σου ζωή έχεις χιούμορ όπως και στα τραγούδια σου;

Σπύρος Γραμμένος: Το χιούμορ είναι όπλο που πρέπει να το έχουμε στη φαρέτρα μας. Το έχω χρησιμοποιήσει ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου και με έχει βοηθήσει πολύ. Μου αρέσει και το κακό χιούμορ. Δεν πιστεύω ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί πραγματικά να μην έχει χιούμορ, εκτός αν υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Έχεις κάποιο ευτράπελο από άγχος πάνω στη σκηνή που θα θυμάσαι πάντα;

Σπύρος Γραμμένος: Έχω άγχος από τα 15 μου, κρίσεις πανικού κλπ. Σε μια συναυλία ένιωσα πως θα λιποθυμήσω στο πρώτο λεπτό. Ήταν η πρώτη φορά που είπα μέσα μου «αν είναι να πεθάνω, ας πεθάνω εδώ». Έζησα μαζί του πέντε λεπτά στη σκηνή και συνέχισα. Πάντα έχω άγχος πριν βγω, χρειάζομαι αυτό το πεντάλεπτο για να το μοιραστώ με το κοινό ή να το μετατρέψω σε χιούμορ.

Τελικά, τα τραγούδια τα γράφεις εσύ ή σε γράφουν αυτά;

Σπύρος Γραμμένος: Έχω ξαναπεί σε συνέντευξη και με έχουν κράξει πάρα πολύ στα σχόλια, αλλά πιστεύω πως τα τραγούδια μάς βρίσκουν, μας γράφουν.

Πιστεύεις στην έμπνευση;

Σπύρος Γραμμένος: Όχι. Δεν θεωρώ ότι περπατάς στο δρόμο και ξαφνικά σου "σκάει" ένα τραγούδι. Κάθομαι ώρες και γράφω ανοησίες μέχρι να βγει κάτι. Δεν πιστεύω ότι εμείς γράφουμε τα τραγούδια. Η τέχνη υπάρχει και απλώς σε βρίσκει. Εμείς δεν πρέπει να παίρνουμε το «μπράβο». Άλλο βέβαια όταν πας να φτιάξεις συνειδητά ένα εμπορικό χιτ — αυτό είναι μια διαδικασία πιο μηχανική.

Είσαι από τους λίγους καλλιτέχνες που μίλησαν ανοιχτά για τη σεξουαλική κακοποίηση, την οποία δέχτηκες όταν ήσουν μικρότερος. Πώς πήρες αυτή την απόφαση να μιλήσεις για κάτι τόσο δύσκολο και σοβαρό;

Σπύρος Γραμμένος: Η κακοποίηση σε κάνει συνένοχο, σε γεμίζει με ενοχές που θα έπρεπε να έχει ο κακοποιητής. Σε κάνει να νιώθεις ότι αν μιλήσεις, θα καταστραφούν ζωές και άνθρωποι, ενώ ο κακοποιητής πληγώνει κόσμο, αυτός καταστρέφει. Χρειάστηκα πέντε χρόνια ψυχοθεραπείας για να καταφέρω να μιλήσω δημόσια γι’ αυτό το πράγμα. Δεν είναι θέμα θάρρους, είναι να βρεις τη δύναμη να πετάξεις, να φτύσεις, πίσω τις τύψεις και να δείξεις τον κακοποιητή στον κόσμο. Η κοινωνία δεν σου επιτρέπει να μιλήσεις. Ακόμα κι αν έχουν περάσει δεκαετίες, έχεις δικαίωμα να μιλήσεις. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει ποιος είναι βιαστής ή παιδεραστής. Πρέπει να βρει ο κόσμος τον τρόπο να μάθει ποιοι είναι οι βιαστές και οι κακοποιητές, όπως εύκολα λέμε «κλέφτης» σε κάποιον που έκλεψε από ανάγκη. Για κάποιο λόγο μας είναι πολύ δύσκολο να πούμε να ο βιαστής, να ο κακοποιητής, αυτό πρέπει να γίνει από όλους όσους έχουν κακοποιηθεί και να το μάθει ο κόσμος.